Ξενόγλωσσο Oscar

Η πιο ενδιαφέρουσα κατηγορία των oscar φαίνεται να παίρνει τον δρόμο της μετά την πρώτη επιλογή μεταξύ των ταινιών που κάθε χώρα υπέβαλε. Έχουν αρχίσει να ακούγονται τα ονόματα των ταινιών που πρόκειται να την απαρτίσουν. κάποιες από αυτέ ςείναι πραγματικά υπέροχες. Τις υπόλοιπες δεν τις έχω δει ακόμα αλλά επιφυλάσσομαι για το άμεσο μέλλον.

El Secreto de Sus Ojos - Juan Jose Campanella από Αργεντινή

Ο Campanella έχει ασχοληθεί πολύ με την τηλεόραση μετά την προηγούμενη παρουσία του στα Oscar με το El hijo de la novia το 2001, το οποίο ήταν αρκετά καλό προσφέροντας συγκίνηση, γέλιο, καλές ερμηνείες και σοβαρό σενάριο χωρίς μελοδραματισμούς. To El Secreto de Sus Ojos είναι σαφώς ανώτερο. Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική με το κάθε πλάνο να φαίνεται μελετημένο ώστε να μην χάσει ο θεατής ούτε μια μικρή λεπτομέρεια των κινήσεων και εκφράσεων των ηθοποιών. Κάθε βλέμμα σήμαινε κάτι, αγάπη, ενοχή, πάθος... Οι τρεις ιστορίες αγάπης που αποδείχθηκαν καθοριστικές για τις ζωές των εμπλεκομένων δεν εκφράστηκαν αληθινά και ουσιαστικά παρά μόνο με βλέμματα. Είναι μια ταινία που σε αφήνει να την σκέφτεσαι μέσα στο μυαλό σου πλάνο-πλάνο και να θυμάσαι λεπτομέρειες που ξεκαθαρίζουν ακόμα περισσότερο τα συναισθήματα των ηρώων. Θα μπορούσε να είναι η αγαπημένη μου από τις ταινίες αυτές αλλά υπάρχει το White Ribbon. Τι να κάνουμε Campanella; Ατύχησες στο να πρέπει να συγκριθείς με τον Haneke.

Australia: "Samson & Delilah"
Director: Warwick Thornton

Βλέπε επόμενες αναρτήσεις

France: "Un Prophete"
Director: Jacques Audiard

Ένα σοβαρό και ολοκληρωμένο στη σύλληψή και την εκτέλεσή του σχόλιο για τις φυλακές και την σωφρονιστική τους λειτουργία. Ο 19χρονος Malik μπαίνει στη φυλακή για 6 χρόνια όντας φοβισμένος, αγράμματος, κατεστραμένος. Η γνωριμία του όμως με τον αρχηγό μιας συμμορίας καταλήγει να του αλλάζει όλη τη ζωή. Μετατρέπεται από χαμίνι σε έναν σκληρό, δυναμικό, αποφασιστικό γκάνγκστερ. Το μεγαλείο της ταινίας είναι η σταδιακή και αργή κορύφωση της εξέλιξης του κάθε χαρακτήρα. Ο Audiard κατάφερε να δημιουργήσει ολοκληρωμένους χαρακτήρες αποφεύγοτας την παγίδα στην οποία πέφτουν άλλες ταινίες με γκάνγκστερ ή φυλακές, όπου κυριαρχούν τα στερεότυπα. Το σύμπαν του Audiard ήταν άκρως ρεαλιστικό, με μια υποβόσκουσα ένταση να διαπνέει όλη τη διάρκεια της ταινίας καθιστώντας την άκρως ενδιαφέρουσα μέχρι και το τελευταίο της δευτερόλεπτο. Η σκηνοθετική μαεστρία που επέδειξε ο Audiard θα μπορούσαν μέχρι και το Oscar νατου δώσουν αν δεν υπήρχε (ναι καλά το καταλάβατε) το The White Ribbon!


Germany: "The White Ribbon"
Director: Michael Haneke

Δεν συγκρίνεται με καμιά φετινή. Ούτε περσινή. Ούτε προπέρσινη. Συγκρίνεται μόνο με τα αριστουργήματα του κινηματογράφου που έβγαλε ο Bergman, ο Dreyer, ο Cocteau, o Bresson. Αλληγορία για την ανθρώπινη κοινωνία και την ανθρώπινη φύση που ταιριάζει σε κάθε μέρος του πλανήτη και σε κάθε εποχή. Συνδυασμένη με την πιο άψογη σε κάθε λεπτομέρειά της σκηνοθεσία, με τις εξαιρετικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών και την υποβόσκουσα ένταση που περιμένεις να κορυφωθεί και να σκάσει από στιγμή σε στιγμή, την καθιστούν αναμφίβολα την ταινία της χρονιάς.









Peru: "The Milk of Sorrow"
Director: Claudia Llosa
Κατέβαλα κάθε δυνατή προσπάθεια να αντιληφθώ γιατί αυτή η ταινία άγγιξε τόσο κόσμο και διακρίθηκε σε φεστιβάλ με αποκορύφωμα την Χρυσή Άρκτο του φεστιβάλ του Βερολίνου, αλλά και γιατί μπορεί να είναι υποψήφια για Oscar. Προσπάθησα να βρω αλληγορίες, συμβολισμούς και λυρικές αναφορές ώστε να μην χαρακτηρίσω την ταινία απλά σαν μια αδιάφορη ηθογραφία της πιο προβληματικής μερίδας του πληθυσμού του Περού. Μάταια όμως. Ασχολήθηκε με τόσα ζητήματα όπως τον πόλεμο, τον θάνατο, τον φόβο για την ίδια την ζωή, τις προλήψεις και προκαταλήψεις που υπάρχουν στην κοινωνία του Περού και τόσα άλλα, που όμως απλά εμφανίστηκαν να αιωρούνται κάπου μέσα στην υπόθεση και χωρίς κανένα σχόλιο, καμία θέση, ούτε καν ολοκληρωμένη παρούσίαση ή έστω νύξη για το τι δίαολο είναι το κάθε τι, πάμε στο επόμενο πρόβλημα. Και μετά στο επόμενο. Και στο επόμενο... Έσπασα την ταινία σε κομμάτια, βρήκα μέσα χωρικά όπως στις ελληνικές τραγωδίες, αναζήτησα υπέροχα περουβιανά τοπία. Μάταια πάλι. Μόνο κάτι γάμοι που τα ονόμασα χωρικά. Λυπάμαι Claudia αλλά αν δεν έπαιρνες και τα βραβεία που πήρες θα εκφραζόμουν σχεδόν όπως εκφράστηκα για ταινίες όπως το 2012. Και είναι βαρειά κουβέντα αυτή...

Israel: "Ajami"
Directors: Scandar Copti and Yaron Shani

Bulgaria: "The World Is Big and Salvation Lurks Around the Corner"
Director: Stephan Komanderev

Και αυτή κάπου παραπάνω σχολιάζεται

Kazakhstan: "Kelin"
Director: Ermek Tursunov

The Netherlands: "Winter in Wartime"
Director: Martin Koolhoven

βλ. παραπάνω αναρτήσεις πάλι (μήπως να τις ενώσω όλες εδώ;θα δω)