Άλλη μια ταινία που ακούγεται ότι πάει για υποψηφιότητα ξενόγλωσσου Oscar και σαν συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης, συνεχίζω την προσπάθεια να δω όλες τις ταινίες αυτές.
Παρουσιάζει την ερωτική ιστορία δύο νεαρών αβορίγινων στην Αυστραλία και τον τρόπο με τον οποίο αυτή διαμορφώνεται και αναπτύσσεται μέσα από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν μέσα στην καθημερινότητά τους.
Ο Samson δεν μιλάει με αποτέλεσμα η ιστορία να εξελίσσεται μέσα από κινήσεις και βλέμματα που χωρίς υπερβολές και περιττές επεξηγήσεις ολοκληρώνουν τους χαρακτήρες και δείχνουν την γέννηση και την ανάπτυξη του συναισθηματικού δεσίματος μεταξύ των δύο ηρώων.
Η σκηνοθεσία του Thornton είναι καθαρά ρεαλιστική με την καθημερινότητα της ζωής να παίζει βασικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας χωρίς να χρειάζεται να καταφύγει σε ανατροπές, αποκαλύψεις και αγωνιώδεις καταστάσεις προκειμένου να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Ακόμα και τα προβλήματα που προκύπτουν στη ζωή τους, οι ήρωες τα αντιμετωπίζουν σαν κάτι φυσικό, σαν μια φυσιολογική συνέχεια της δύσκολής ζωής που κάνουν στο περιθώριο μιας κοινωνίας που δεν τους έχει κρατήσει καμία θέση μέσα στους κόλπους της. Τα αδιάφορα, επικριτικά και καχύποπτα βλέμματα των λευκών Αυστραλών όχι μόνο επιβεβαιώνουν αλλά και υπενθυμίζουν στους ήρωες την θέση τους στο περιθώριο της κοινωνίας.
Σαν μια ερωτική ιστορία όμως, δημιούργημα ενός ρομαντικού ανθρώπου όπως ο Thornton (ο ίδιος το έχει δηλώσει, δεν τον ξέρω τον άνθρωπο) μας δείχνει μια ακτίδα φωτός, μια ελπίδα, εκεί που αρχίζει η σκληρή πραγματικότητα να τους καταβάλει.
Ο ιδιαίτερος ρεαλισμός στην σκηνοθεσία του Thornton δεν δίνει στην ταινία μια ντοκυμαντερίστικη χροιά, παρόλο που παρουσιάζει την ζωή μιας μερίδας των αβορίγινων και την παράδοσή τους, αλλά μια ευαισθησία που σε αγγίζει κάνοντας την ταινία να αποτυπωθεί στην μνήμη σου.
Δεν είναι από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Αξίζει όμως τον χρόνο που της αφιερώνει κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου