Τα χνάρια της Catherine Breillat ακολουθεί ο Manuel Pradal δημιουργώντας ένα σύμπαν με ανήλικα κατά κύριο λόγο αγόρια και κορίτσια που περνάν έντονες μέρες καλοκαιριού κάτω από τον καυτό μεσογειακό ήλιο στις γαλλικές παραλίες του νότου. Παρόλο το μικρό της ηλικίας τους, τα παιδιά αυτά εμφανίζονται πλήρως ελεύθερα από τον έλεγχο των ενηλίκων και άνετα ως προς την ξεδίπλωση της ανώριμης αλλά σεξουαλικά αφυπνισμένης προσωπικότητάς τους.
Ο έντονος ερωτισμός που διαπνέει όλη την ταινία αλλά και η παραβατικότητα των νέων είναι τα στοιχεία που παραπέμπουν περισσότερο στις ταινίες της Breillat, σε συνδυασμό με ένα σκηνοθετικό ύφος που ενώ θέλει να μείνει σε μια ρεαλιστική όσο γίνεται αποτύπωση της νεανικής επιπολαιότητας, ξεφεύγει σε πολλά σημεία σε αφαιρετικούς και ποιητικούς αφηγηματικούς τρόπους που προσδίδουν στην ταινία μια πιο καλλιτεχνική υφή.
Ο ηδονισμός με τον οποίο αντιμετωπίζει η κάμερα τα ηλιοκαμένα νεανικά κορμιά φέρνει στο νου και τον κινηματογράφο του Pazolini, δεδομένου ότι και σε αυτήν την ταινία όπως άλλωστε και στον Pazolini, οι περισσότεροι ηθοποιοί είναι ερασιτέχνες που ο σκηνοθέτης έβρισκε στο δρόμο. Παρά τις κινηματογραφικές αυτές αναφορές που αβίαστα μου ήρθαν στο μυαλό κατά την θέαση της ταινίας, δεν περιέχει καθόλου αποκαλυπτικές σκηνές, γεγονός που αναβαθμίζει ίσως και την σκηνοθεσία του Pradal ο οποίος πέτυχε να αποτυπώσει στην κάμερα σκηνές γεμάτες ερωτισμό κυρίως μέσω της ατμόσφαιρας που ο ίδιος δημιουργούσε εκμεταλλευόμενος την αγνή και αυθόρμητη σεξουαλικότητα που απέπνεαν οι 17χρονοι και 16χρονοι σεξουαλικά διψασμένοι πρωταγωνιστές του σε ένα καλοκαιρινό περιβάλλον.
Δεν ενδιαφέρθηκε να εξηγήσει την ιστορία του καθενός και τους λόγους που οδηγούν τους ήρωες σε παραβατικές πράξεις. Το αντιμετωπίζει σαν κάτι απόλυτα φυσιολογικό, σαν μια προέκταση του χαρακτήρα τους, ενώ μας αφήνει να βγάλουμε μόνοι μας τα συμπεράσματά μας για το κοινωνικό υπόβαθρο του καθενός. Παίζει πάρα πολύ με την επιρροή που έχει η ομάδα συνομηλίκων στο άτομο, παρουσιάζοντας τις κοπέλες σαν γυναίκες που αρέσκονται στο να προκαλούν τους άντρες και να παίζουν μαζί τους, και τα αγόρια σαν μια άγρια ομάδα που όταν μαζευτεί δεν αργεί να επιδοθεί σε βίαιες ή παραβατικές συμπεριφορές. Μόνο όταν οι δύο πρωταγωνιστές δραπετεύουν μακριά από την κοινωνία οι δυο τους, βγάζουν μια παιδικότητα που αρμόζει στην ηλικία τους, την οποία όμως πάλι χάνουν μόλις ξαναβρεθούν με κόσμο.
Η ταινία δημιουργεί ένα σκηνικό με όλα τα στερεότυπα που χαρακτηρίζουν το μεσογειακό καλοκαίρι μιας άλλης εποχής, γεγονός που μας δυσκολεύει να τοποθετήσουμε χρονικά την ταινία σε μια εποχή, λαμβάνοντας έτσι έναν πιο διαχρονικό χαρακτήρα.
Τα περιστατικά που διαδραματίζονται στην ταινία δύσκολα θα επιτρέψουν σε κάποιον να ταυτιστεί με τους ήρωες της ταινίας, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τον κινηματογράφο της Catherine Breillat. Ίσως για πολλούς αποδειχτεί δύσκολο ακόμα και να συμπαθήσουν κάποιους από τους χαρακτήρες. Αποτελεί όμως καλή επιλογή για όσους είναι διατεθειμένοι να αφεθούν στην μαγεία των εικόνων του Manuel Pradal χωρίς να ενδιαφέρονται να εξάγουν από την ταινία ηθικοπλαστικά διδάγματα, τους λάτρεις δηλαδή του νέου γαλλικού εξτρεμισμού στον κινηματογράφο με κορυφαίους εκπροσώπους τους
François Ozon, Gaspar Noé, Catherine Breillat, Bruno Dumont, Claire Denis, Leos Carax κ.α.
5 σχόλια:
Αγνοούσα την υπαρξη της ταινίας το ομοόγώ δεν το έχω δεί!!Φαίνεται νδιαφέρουσα θα την ψάξω!Μου άρεσε το story και η περιγραφή σου.
Θέλω να σε προετοιμάσω ότι δεν βρήκα αγγλικούς υποτίτλους πουθενά, οπότε θα είναι λίγο δύσκολη η παρακολούθησή της αν δεν ξέρεις γαλλικά. Αν ξέρεις έστω και λίγα τότε τόλμησέ το γιατί δεν χρησιμοποιούν περίτεχνη γλώσσα.
Ευτυχώς καταλαβαίνω γαλλικά(τόσες φορές εκει a Paris) θα το δώ.Πως νομίζεις λτι είδα όλες τις ταινίες του Techine?
Τέλεια, ίσως μου εξηγήσεις μερικά σημεία όπου το έχασα λίγο το νόημα μάλλον γιατί διάβασα και κάτι σχόλια στο internet για κάποια σημεία της υπόθεσης τα οποία δεν αντιλήφθηκα.
Μόλις το δώ θα σε ενημερώσω!
Δημοσίευση σχολίου