O Jean Rollin είναι ένας ιδιαίτερος σκηνοθέτης, από τους πρωτεργάτες του sleaze-horror με τις σουρεαλιστικές και ερωτικές ταινίες του γύρω από τον μύθο των βρυκολάκων. Η ταινία αυτή μοιάζει αρκετά διαφορετική από τις υπόλοιπές του, με την έννοια ότι απομακρύνεται λίγο από τον σουρεαλισμό και προσπαθεί να αποτίσει έναν φόρο τιμής στον George Romero και την zombie μυθολογία αυτή τη φορά, μέσα από το δικό του πρίσμα βέβαια. Δημιουργεί έτσι ένα ονειρικό και πανέμορφο σκηνικό στην Γαλλική επαρχία όπου και διαδραματίζεται η ιστορία του, δανειζόμενος στοιχεία από το Night of the living dead και το The Crazies.
Ένα παράνομο εντομοκτόνο που χρησιμοποίησαν για να ψεκάσουν τα αμπέλια ενός οινοποιείου κρύβεται πίσω από μια επιδημία που ξεσπάει σε ένα γαλλικό χωριό, μετατρέποντας όλους τους κατοίκους του σε στυγνούς δολοφόνους. Το καλύτερο στοιχείο της ταινίας, πέρα από την υπέροχη φωτογραφία, είναι η ιδιαίτερη αποτύπωση των zombie, καθώς οι άνθρωποι που μολύνονται αρχίζουν σιγά-σιγά να σαπίζουν και ξεσπούν σε δοοφονική μανία έχοντας όμως πλήρη συναίσθηση των πράξεών τους. Η συνειδητοποίηση αυτή προσδίδει μια έντονη τραγικότητα στις δολοφονίες που εκτυλίσονται, καθώς οι μολυσμένοι παρόλο που αντιλαμβάνονται τις επιταγές της λογικής που τους προστάζει να σταματήσουν, τα άγρια ένστικτα που αναδύθηκαν λόγω της μόλυνσης τους αναγκάζουν να επιδωθούν στις πιο μακάβριες πράξεις ακόμα και εναντίον των αγαπημένων τους προσώπων.
Φωτεινό παράδειγμα ο αποκεφαλισμός μιας τυφλής κοπέλας από τον αδερφό της, ο οποίος θέλοντας μετά να εξιλεωθεί για την αποτρόπαια πράξη του φιλάει παθιασμένα το κεφάλι (;;;;!!!!).Εύκολα μπορεί να πει κανείς ότι τίποτα από όλα αυτά δεν είναι πρωτότυπο. Πρωτότυπη δεν είναι ούτε η χρήση μιας όμορφης και ανήμπορης αλλά πανέμορφης κοπέλας σαν πρωταγωνίστρια που περιδιαβαίνει την Γαλλική ύπαιθρο προσπαθώντας να επιβιώσει προκειμένου να φτάσει στον αραβωνιαστικό της σκορπώντας τον θάνατο.
Για τον λόγο αυτό το Grapes of death δεν είναι μια ταινία που θα αρέσει σε όλους. Αποπνέει όμως έναν μακάβριο ερωτισμό και όντας σκηνοθετημένο με έναν αργό και ονειρικό ρυθμό, αφήνει τελικά την αίσθηση ενός σύγχρονα γοτθικού αλλά και αρκετά gore ποιήματος, που είναι άκρως γοητευτικό για τους οπαδούς των ταινιών τρόμου των 60's και 70's. Είναι μάλιστα από τις πιο ολοκληρωμένες και συνεκτικές ταινίες του Rollin (τουλάχιστον από όσες έχω δει), με προσεγμένη σκηνοθεσία, καλές ερμηνείες, πολύ καλή φωτογραφία και ωραία μουσική που συνθέτουν ένα πολύ καλό αποτέλεσμα για το είδος του κινηματογράφου στο οποίο ανήκει η ταινία.
