Zombies

Μια ταινία με zombie, vampires ή ό,τι άλλο τέρας βάζει ο νους του κάθε σεναριογράφου, όσο βλακεία, προχειροφτιαγμένη, προβλέψιμη ή φτηνή και να είναι, εμένα πάντα θα με αφήσει ικανοποιημένο για τον χρόνο που της αφιέρωσα. Καταλαβαίνετε επομένως την χαρά μου για την μόδα των τελευταίων ετών να βγαίνουν πολλές τέτοιες ταινίες όχι μόνο από το Hollywood αλλά και τον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο.

Πριν καμιά βδομάδα είδα το Mutants του David Morlet.
Αλλού κι αλλού οι Γάλλοι ξεκοιλιάζονται στο αίμα και το gore, χωρίς να νοιάζονται αν η ταινία είναι artistic δράμα ή κοινωνική αποτυπώνοντας τα πάντα καλοδεχούμενα σεξουαλικώς αποκλίνοντα γαλλάκια. Τώρα γιατί σε Γαλλική ταινία Zombie μου έλειψε το αίμα…δεν ξέρω. Είχε δεν αντιλέγω, και το τρέξιμο του το είχε, και τα αλαλάζοντα zombie τα είχε, και τον αποκλεισμό σε κτήριο τον είχε. Τι άλλο θέλω από μια ταινία zombie; Τίποτα. Τώρα που το σκέφτομαι όλα αυτά μου αρκούν.
Εδώ λοιπόν, σαν γαλλική ταινία, και ακολουθώντας την τελευταία τάση του γαλλικού κινηματογράφου να βγάζει πολύ καλά θρίλερ, είναι αρκετά ατμοσφαιρική, βρώμικη αλλά και πιο ρεαλιστική Zombie ταινία.

Προσπάθεί να δώσει κάτι νέο στην φιλολογία των zombie και ως ένα βαθμό το καταφέρνει. Τι νομίζατε, ότι τα zombie δεν έχουν εξελιχθεί από την εποχή του I walked with a zombie(ήταν η πρώτη αναφορά που θυμάμαι στον κινηματογράφο, αν και όχι όπως τα συνηθίσαμε μετά) ή του Night of the living dead (της επιτομής του είδους που δημιούργησε την σύγχρονή μας αντίληψη για τους ζωντανούς-νεκρούς); Ειδικά ο Romero έχει αποδείξει ότι όντως είναι ο πατέρας τους, εξελίσσοντάς τα σε κάθε ταινία του. Εδώ όμως μιλάμε για ευρωπαϊκό κινηματογράφο οπότε επόμενο ήταν ο προσανατολισμός να είναι πιο ανθρώπινος. Η δράση κινείται γύρω από ένα ζευγάρι που περιμένει να επέλθει η αργή και επώδυνη μεταμόρφωση, ελπίζοντας μέχρι το τέλος να υπερνικήσει η αγάπη τους τον ιό. Μπορεί να ακούγεται κάπως...γαλλικό όλο αυτό, η ταινία όμως σου προσφέρει αυτό που περιμένεις, έστω και με μια άλλη οπτική.

Μόλις είδα και την καινούρια ταινία του Joel Schumacher το Town Creek (aka Blood Creek). Έχει ταλέντο αυτός στη γρήγορη mainstream σκηνοθεσία. Ένα ναζί βαμπιροτέτοιο μαζί με κάτι ζομποτέτοια συνθέτουν το ατού αυτής της ταινίας. Βάζω και το «τέτοιο» μέσα στον χαρακτηρισμό γιατί δεν εμπίπτουν πλήρως στον ορισμό που ο Bela Lugozi και ο George Romero έδωσαν αντιστοίχως για τα αγαπητά μας τέρατα. Είναι περισσότερο μια προσπάθεια του σκηνοθέτη να δημιουργήσει κάτι σε λίγο διαφορετικό για να το πουλήσει μετά και σε συνέχειες όπως φαίνεται και από το τέλος της ταινίας που μόνο ραντεβού δεν μας έδωσαν στους κινηματογράφους για του χρόνου. Ωραίες σκηνές, λίγη αγωνία, λίγο αίμα, λίγη παραμόρφωση, βάλε και κανα ευρηματικό θάνατο και έχεις την συνταγή της επιτυχίας για κάθε πορωμένο των horror movies που θα χαρεί πολύ βλέποντας την ταινία σου. Αυτό γίνεται και εδώ. Ελπίζω να συνεχίσει για καιρό αυτή η μόδα και να βλέπουμε όλο και περισσότερο τους φίλους μας τα τέρατα. Και με ευχαρίστηση παρατηρώ ότι όντως συνεχίζει, καθώς η επόμενη ταινία που θα δω είναι το ολοκαίνουριο Daybreakers, με vampires!