The Messenger - Oren Moverman 2009

Ο Αμερικάνικος κινηματογράφος αποδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι μπορεί να αντλήσει έμπνευση από τον πόλεμο, να τον αποδομήσει και να τον αναλύσει από κάθε δυνατή πλευρά του. Αυτή τη φορά ο Oren Moverman αντιμετωπίζει το ζήτημα του πολέμου στο Ιράκ από την σκοπιά δύο στρατιωτικών, του Woody Harrelson και του Ben Foster, που έχουν αναλάβει το θλιβερό καθήκον να ενημερώνουν τις οικογένειες των θυμάτων στο πεδίο της μάχης για τον θάνατο των αγαπημένων τους προσώπων (για να μην μείνουμε και με την εντύπωση ότι η δουλειά του Clooney στο Up in the air είναι η χειρότερη που μπορεί να έχει άνθρωπος).
Η ταινία αποτελεί ένα αντιπολεμικό σχόλιο, υπογραμμίζοντας την ματαιότητα αυτού του πολέμου βάζοντας τον θεατή να κρίνει τους λόγους που οδήγησαν την αμερική στον πόλεμο αυτό αντιπαραβάλλοντάς τους με το τίμημα που η αμερικανική κοινωνία καλείται να πληρώσει, δηλαδή την απώλεια τόσων ζωών. Αφήνει έξω από θεματική της ζητήματα πολιτικής, διεθνών σχέσεων και διεθνών οικονομικών που οδήγησαν στον πόλεμο, στοχεύοντας στην κατάδειξη ενός πιο ανθρώπινου αντιπολεμικού επιχειρήματος. Παρουσιάζει τους αμερικάνους στρατιώτες σαν αξιοπρεπή μέλη της κοινωνίας που από τις καταστάσεις ουσιαστικά εξαναγκάστηκαν να καταταγούν, είτε λόγω ανέχειας είτε λόγω της πλύσης εγκεφάλου που έχουν δεχτεί. Καταπληκτική η σκηνή που η χήρα αμερικανού στρατιώτη προσπαθεί να γλιτώσει κάποια νέα παιδιά από τα δίχτυα των στρατολογούντων αξιωματικών.
Η ανθρώπινη ψυχολογία είναι το κέντρο βάρους του πάρα πολύ καλού σεναρίου της ταινίας, δείχνοντας με πολύ ωραίο και ήπιο τρόπο την συναισθηματική κατάσταση των δύο ηρώων και την επιρροή που έχει πάνω τους αυτό το θλιβερό καθήκον, ποντάροντας περισσότερο στις εξαιρετικές ερμηνείες οι οποίες όμως προκύπτουν κυρίως μέσα από την σταδιακή και εσωτερική ανάπτυξη των χαρακτήρων και όχι μέσα από έντονες καταστάσεις.
Είναι πάρα πολύ έντονες οι σκηνές της ανακοίνωσης του θανάτου στις οικογένειες των θυμάτων, καταφέρνουν όμως ευτυχώς να λειτουργήσουν σαν μια αντιπολεμική κραυγή χωρίς να στοχεύουν σε μια εύκολη συναισθηματική φόρτιση.
Η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ του ήρωα που παίζει ο Ben Foster με την χήρα ενός στρατιώτη δίνεται με πολύ ωραίο τρόπο, καταδεικνύοντας τις ηθικές αναστολές και των δύο. Εξαιρετική για μια ακόμα μια φορά η Samantha Morton που μετά το Morvern Callar με έχει κερδίσει παντοτινά...
Μια ένσταση που έχω με την ταινία είναι ότι θα έπρεπε να υπάρχει λίγη παραπάνω ένταση ή τουλάχιστον περισσότερη σκηνοθετική άποψη ή ταχύτητα στις σκηνές του Ben Foster με την Samantha Morton που φάνηκαν κάπως υποτονικές ειδικά μετά την αντιπαραβολή τους με τις έντονες σκηνές της υπόλοιπης ταινίας. Είναι κρίμα γιατί θεωρώ και τους δυο καλούς ηθοποιούς που θα μπορούσαν να δείξουν πολύ περισσότερη χημεία μεταξύ τους.
Δεν αντιλήφθηκα ακριβώς τον λόγο της υποψηφιότητας του Woody Harrelson για oscar ερμηνείας, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι ήταν και κακός. Το σενάριο πάντως νομίζω ότι είναι εξαιρετικό και ίσως και το καλύτερο μιας και μιλάμε για τα oscar.