O Mikio Naruse είναι ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της Ιαπωνίας έστω κι αν το έργο του δεν είναι τόσο διαδεδομένο στην Δύση. Η αξία του συγκρίνεται μόνο με αυτή του Yajuhiro Ozu και του Kenji Mizoguchi. Ένα αφιέρωμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης πριν μερικά χρόνια μου σύστησε το έργο του μεγάλου αυτού δημιουργού, ο οποίος μέχρι στιγμής έχει ικανοποιήσει πλήρως τις σινεφιλικές μου ανάγκες. Το μεγάλο του αριστούργημα, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, είναι το When a Woman Ascends the Stairs, αλλά και το Okuni to Gohei στάθηκε αντάξιο της φήμης του.Η Οkuni είναι η χήρα ενός πλούσιου άντρα που μαζί με έναν έμπιστο samurai που υπηρετούσε στο σπίτι τους, ξεκινάει ένα ταξίδι προκειμένου να βρει τον δολοφόνο του άντρα της, τον Tomonojo, και να πάρει την εκδίκησή της. Ξεκινώντας από αυτό το βασικό στοιχείο τής ιστορίας λοιπόν, ο Naruse δημιουργεί ένα δυνατό ανθρώπινο δράμα. Όσο πιεστική και αν είναι η κοινωνία που περιμένει από την Okuni να εκδικηθεί τον θάνατο του συζύγου της, άλλο τόσο πιεστικά είναι και τα συναισθήματά της που την κατατρέχουν σε όλο της το μακρόχρονο ταξίδι στην Ιαπωνική ύπαιθρο.
Ο πραγματικός της έρωτας ήταν από παλιά ο Tomonojo. Λόγω της απορίας του όμως ο πατέρας της Okuni τον απέρριψε και την ανάγκασε να παντρευτεί τον άξεστο αλλά πλούσιο Iori. Παρατηρούμε την Okuni έτσι να καταρρέει σιγά-σιγά ψυχολογικά και σωματικά καθώς εσωτερικά σκίζεται από το μεγάλο αυτό δίλημμα στο οποίο η κοινωνία την έβαλε. Όσο περνάει μάλιστα ο καιρός χωρίς να μπορεί να εντοπίσει τον Tomonojo, τόσο μεγαλώνει η αμφιβολία της για την ορθότητα αυτής της εκδίκησης, που λόγω της απόγνωσής της αρχίζει να την βλέπει τελικά σαν λύτρωση. 
Η εύθραυστη ψυχοσύνθεσή της βρίσκει στηριγμα στον όμορφο νέο που την προστατεύει και την βοηθάει στην αποστολή της, τον Gohei. Ο αμέριστος σεβασμός που νοιώθουν ο ένας για τον άλλο δεν αργεί να εξελιχθεί σε βαθύτερα συναισθήματα που δεν τολμούν να τα παραδεχθούν εύκολα. Έτσι διαπιστώνουμε ότι και ο Gohei ταλαιπωρείται από τα δικά του διλήμματα, καθώς κατανοεί ότι ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να ζήσει με την Okuni θα ήταν να προδώσει την υπακοή του στο πρώην αφεντικό του, να μην εκδικηθεί τον θάνατό του και κυνηγημένος από αίσθημα ντροπής να μην επιστρέψει ποτέ στο σπίτι του αλλά να χαθεί με την Okuni μέσα στα βάθυ της Ιαπωνίας.Όπως πολύ ταιριαστά είχε δηλώσει ο Akira Kurosawa για τον Mikio Νaruse, το στυλ του μοιάζει με έναν μεγάλο ποταμό που έχει μια ήρεμη επιφάνεια αλλά ένα ορμητικό ρεύμα στο βάθος. Ακριβώς έτσι είναι η σκηνοθεσία του Naruse και στην ταινία αυτή. Μια ήρεμη απλότητα διαπνέει όλη την ταινία οπτικά, εστιάζοντας μεν στην ευγένεια, την καλοσύνη και την σεμνή στοργικότητα μεταξύ των δύο του ηρώων, αφήνοντας όμως τα θλιμμένα βλέμματα και τα συναισθήματα τους να κατακλήσουν τον θεατή με ορμή.
Δεν είναι από τα αριστουργήματα του Naruse. Είναι όμως μια πολύ καλή ανθρώπινη και ευαίσθητη ταινία που δεν θα απογοητεύσει κανέναν φίλο των παλαιών ταινιών.
