Adam - Max Mayer 2009

Κάθε ρομαντική κομεντί που σέβεται τον εαυτό της έχει δύο όμορφους πρωταγωνιστές, έναν έρωτα, λίγα προβλήματα, μερικές συγγνώμες, λίγο σεξ που ποτέ δεν εμφανίζεται στην οθόνη, ωραία μουσικούλα, βάλε και κάτι στο πίσω μέρος να διαδραματίζεται και απαντά στο τέλος στην απορία μας αν θα μείνουν μαζί οι πρωταγωνιστές ή όχι.

Δεν ξεφεύγει ιδιαίτερα η ταινία αυτή από την κλασική φόρμουλα βάσει της οποίας έχουν γυριστεί τόσες και τόσες ρομαντικές κομεντί. Όπως καταλαβαίνεται η ταινία ακολουθεί την πορεία ενός έρωτα, στην προκειμένη περίπτωση μεταξύ του Adam που πάσχει από το σύνδρομο του Asperger και την νεοαφιχθείσας στην πολυκατοικία πανέμορφης γειτόνισσάς του.
Το σύνδρομο αυτό όπως μας εξηγεί στην ταινία είναι μια πολλή ήπια μορφή αυτισμού, που προσδίδει στους πάσχοντες μια δόση της ευφυίας που πάρα πολλοί αυτιστικοί έχουν στις ταινίες (λυπάμαι αλλά δεν ξέρω αν ισχύει αυτό και στην πραγματική ζωή), αφήνοντάς τους με μερικά προβλήματα κοινωνικοποίησης κυρίως που τους επιτρέπουν όμως να ζουν μια κανονική ζωή.
Τα λέω αυτά για να μην σας αποθαρρύνω από το να τη δείτε πιστεύοντας ότι περιγράφει η ταινία ένα ειδήλιο ανάμεσα στο Sam από το Ι am Sam ή τον Dustin Hoffman από το Rain man και μια κοπέλα. Μια χαρά είναι ο νεαρός (δεδομένων των συνθηκών πάντα).
Παραδέχομαι ότι το θέμα της ταινίας σε σχέση με τις υπόλοιπες κομεντί δεν είναι κάτι συγκλονιστικό και ρηξικέλευθο. Ο τρόπος όμως με τον οποίο μας παρουσιάζεται ο έρωτας αυτός οδηγεί την ταινία λίγο προς μια αίσθηση ανεξάρτητης παραγωγής, όχι πολύ εναλλακτική δυστυχώς αλλά όχι και τυπικό Hollywood. Δεν ήταν και (500) Days of Summer δηλαδή που με ενθουσίασε πραγματικά για το είδος του.

Οι ερμηνείες ήταν πολύ καλές με την ερμηνεία του Hugh Dancy να ξεχωρίζει γιατί φυσικά αυτός έπαιζε τον πάσχοντα από το σύνδρομο. Τον αντιμετώπισε ευτυχώς τον ρόλο με συνέπεια και αυτοσυγκράτηση χωρίς να καταφεύγει σε τυχόν υπερβολές που θα ξένιζαν.
Η σοβαρότητα στην σκηνοθεσία, το αρκετά προσεγμένο σενάριο, οι καλές μουσικές επιλογές κτλ καθιστούν τελικά την ταινία καλύτερη από πάρα πολλές ρομαντικές κομεντί που κυκλοφορούν. Η αλήθεια είναι ότι δεν αφήνει στον θεατή τόσο feelgood αίσθηση κατά την διάρκειά της όπως μια κομεντί οφείλει να κάνει αλλά ούτε έχει και την διάθεση να εξελιχθεί σε δράμα. Αυτό ίσως είναι και ένα ζήτημα που θα έπρεπε να λύσουν οι δημιουργοί της ταινίας και να αποφασίσουν τον χαρακτήρα που θα ήθελαν να δώσουν στην ταινία τους.