Crazy Heart - Scott Cooper 2009

Από την πρώτη κιόλας σκηνή όπου εμφανίζεται ο Jeff Bridges, ο σκηνοθέτης φροντίζει να μας βάλει στο νόημα για το τι πρόκειται να παρακολουθήσουμε. Το Crazy Heart είναι η ιστορία ενός ξεπεσμένου σταρ της κάντρι μουσικής, ο οποίος στην ηλικία των 57 ετών έχει καταλήξει να παίζει σε αίθουσες μπόουλινγκ για μερικές δεκάδες ντόπιους κατοίκους των πόλεων που περιλαμβάνονται στην περιοδεία που κάνει με το 30 ετών αυτοκίνητό του. Εκεί που όλα φαινόταν στάσιμα στη ζωή του, σε μια συναυλία στη Santa Fe γνωρίζει μια νεαρή δημοσιογράφο (την Maggie Gyllenhaal) με την οποία αναπτύσσεται ένα ειδύλιο το οποίο πρόκειται να τον αλλάξει ριζικά.
O Jeff Bridges ζωντανεύει τον χαρακτήρα του αλκοολικού Bad Blake με έναν αριστοτεχνικό τρόπο, αποδεικνύοντας ότι πραγματικά εξελίσσεται σε έναν ηθοποιό που μπορεί να μεγαλουργήσει στους ρόλους του. Όλη η ταινία βασίζεται πάνω στην ερμηνεία του Jeff Bridges και αυτός βγάζει ασπροπρόσωπο τον σκηνοθέτη του δίνοντας την κορυφαία ίσως ερμηνεία της χρονιάς.
Το σενάριο της ταινίας δεν έχει να προσφέρει πάρα πολλά στον θεατή. Δεν υπάρχουν συναισθηματικές εξάρσεις, δράματα, μεγάλες ψυχολογικές διακυμάνσεις ή σκηνές απόλυτης καταστροφής από το ποτό. Επιλέγει να ακολουθήσει μια πιο ρεαλιστική αντιμετώπιση της κατάστασης. Την ίδια αίσθηση αφήνει και η σκηνοθεσία του Scott Cooper η οποία είναι πολύ διακριτική εμμένοντας σε μια απλή αποτύπωση της πραγματικότητας. Ενώ αυτό θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ καλό αν γινόταν βεβαίως λίγο διαφορετικά, καταλήγει να αποτελεί μειονέκτημα στην ταινία. Όλο το βάρος πέφτει στους ώμους του Jeff Bridges, ο οποίος καταφέρνει και με το παραπάνω να ανταποκριθεί σε αυτήν την πρόκληση δίνοντας μια κορυφαία ερμηνεία με την κάθε κίνηση του κορμιού του και με κάθε σχεδόν δακρυσμένο από την ντροπή βλέμμα του, που θα μπορούσε να είχε απογειωθεί όμως εφόσον και η υπόλοιπη ταινία ήταν σε ανάλογο επίπεδο. Σε λίγο καιρό θα θυμόμαστε την ερμηνεία του αλλά όχι απαραίτητα και την ταινία η οποία χάνει τελικά το στοίχημα ποντάροντας πάρα πολλά σε έναν μόνο χαρακτήρα, όσο καλά και αν καταφέρνει να τον αποτυπώσει και να τον εξελίξει.

Ούτε η ερμηνεία της Maggie Gyllenhaal αποδεικνύεται αντάξια του συμπρωταγωνιστή της με αποτέλεσμα να φαίνεται πολύ μικρή στην αναπόφευκτη σύγκριση που κάνει μέσα στο μυαλό του ο θεατής.
Η μουσική από την άλλη είναι εξαιρετική χωρίς να απαιτεί από τον θεατή να είναι εξοικειωμένος με την κάντρι μουσική για να την εκτιμήσει. Εξαιρετικοί στίχοι όπως: "Funny, I fall and it feels like flyin' for a little while" δείχνουν να είναι βγαλμένοι μέσα από την ψυχή του Bad Blake.
Έχοντας πάντως στο νου μου την αυθεντική φιγούρα του Jeff Bridges και το εξαιρετικό The Weary Kind ακόμα να αντηχεί στα αφτιά μου, προς το παρόν έχω καλές αναμνήσεις από την ταινία προσπαθώντας να ξεχάσω μια κάποια πικρία και απογοήτευση για το συνολικό αποτέλεσμα.