Dandy - Peter Sempel 1988

Δεν πρόκειται για ένα μουσικό ντοκυμαντέρ αλλά για μια καλλιτεχνική αποτύπωση μιας ευρύτατης γκάμας εναλλακτικών δημιουργών τέχνης της δεκαετίας των '80s στη Γερμανία και όχι μόνο, που περιλαμβάνει μουσικούς όπως τον Nick Cave και τον Blixa Bargeld, New Wave τραγουδιστές όπως τον Dieter Meier των Yello, την Nina Hagen, την Lene Lovich, τον Campino των Die Toten Hosen αλλά και την τσελίστρια Imke Lagemann, την μπαλαρίνα Hellena Stemm και τον μεγαλύτερο ίσως Ιάπωνα χορευτή τον Kazuo Ohno.
Ο Blixa Bargeld είναι ο πρωταγωνιστής του καλλιτεχνικού αυτού δημιουργήματος του Sempel, ο οποίος επιλέγει να κινηθεί σε δρόμους σουρεαλιστικούς και πειραματικούς. Ο Blixa αποδεικνύει με την παρουσία του ή και την ερμηνεία του, όπου απαιτούνταν, πόσο μεγάλη μορφή είναι και πόσο ταλέντο και δυναμισμό κρύβει μέσα του. Κυρίως πάνω του στηρίζεται όλη ταινία καθώς αποτελεί τον κεντρικό ήρωα τον οποίο και παρακολουθούμε να εξελίσσεται, να ταξιδεύει, να αλλάζει ψυχοσύνθεση.
Η μουσική όλων αυτών των καλλιτεχνών ακούγεται καθόλη τη διάρκεια της ταινίας με τα τραγούδια όμως του Nick Cave να καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, παραδίνοντας μετά την σκυτάλη στη μουσική των Einstürzende Neubauten. Το πάθος και η
αναρχία της μουσικής αυτών των μουσικών συνδυαζόταν με την ηρεμία και την οργανωτική αρτιότητα πολλών κομματιών κλασικής μουσικής που έφερναν μια αντίθεση μέσω της οποίας βοηθούσαν τον Peter Sempel να καθοδηγήσει την σκέψη του θεατή προς μια πιο σοβαρή και αναλυτική αντιμετώπιση των οπτικών και ηχητικών ερεθισμάτων που του προσέφερε.
Δεν έχει ξεκάθαρο θέμα ή υπόθεση που μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό. Σκοπός της είναι να θίξει ορισμένα ζητήματα όπως ο θάνατος, τα προσωπικά αδιέξοδα, τα ναρκωτικά, η θρησκεία και η εσωτερική αναζήτηση, χωρίς να παίρνει όμως θέση και να δημιουργεί διλήμματα. Δίνει το βήμα ο Peter Sempel στους καλλιτέχνες που φιλοξενεί στο έργο του να εκφραστούν δημιουργικά με τον τρόπο που ο καθένας επέλεγε. Έδώ ακριβώς έγκειται και το μεγαλείο της δουλειάς που έκανε ο Sempel στην ταινία αυτή. Δημιούργησε ένα σουρεαλιστικό σε διαλόγους και εικόνες βίντεο που θυμίζει τις δουλειές των καλύτερων του είδους όπως ο Man Ray. Παίζει με τα πλάνα του για να δημιουργήσει το σουρεαλιστικό αποτέλεσμα που επιθυμεί χρησιμοποιώντας μελετημένα κοντινά, ευρυματικές γωνίες λήψης αλλά και μακρινά ιδωμένα με μια νέα προοπτική του χώρου.
Αποτελεί μια ελεύθερη μεταφορά ή καλύτερα είναι στηριγμένο πάνω στο διήγημα του Βολταίρου Candide. Μην έχοντας διαβάσει το συγκεκριμένο διήγημα δεν μπορώ να κρίνω ούτε κατά πόσο έμεινε πιστός στον Βολταίρο αναφορικά με την θεματική τουλάχιστον του έργου, ούτε να κατανοήσω πλήρως τους συμβολισμούς και τις φιλοσοφικές κατευθύνσεις που προφανώς έχει προσαρμοσμένες όμως στην Γερμανία της δεκαετίας του 1980. Στο Candide πάντως ο Βολταίρος διαβάζω ότι μέσα από έναν σαρκαστικό τόνο σατυρίζει την θρησκεία, την πολιτική και την αισιοδοξία της οποίας υπέρμαχος και κοινωνός ήταν ο φιλόσοφος Gottfried Leibniz. Όπως ανέφερα και παραπάνω διακρίνονται μέσα στην ταινία κάποιες από τις θεματικές αυτές, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι από ένα σημείο και μετά δεν έχει νόημα να αναζητά κανείς στις πειραματικές ταινίες τους συμβολισμούς του δημιουργού, αλλά πρέπει να προσπαθήσει ο καθένας να ερμηνεύσει μόνος του τις εικόνες.
Ο Nick Cave πέρα από την παρουσία του σε μερικές σκηνές και την προσφορά των τραγουδιών του στο soundtrack, τραγουδάει το City of refuge και απαγγέλει ποίησή του. Ιδιαίτερη μνεία όμως θα πρέπει να κάνουμε και στον Kazuo Ohno, ψυχή του χορού Butoh, που σαγηνεύει με την παρουσία του παρουσιάζοντας δύο εξαιρετικά έντονα χορευτικά που μένουν στην μνήμη.