The Death of Poe - Mark Redfield 2006

Οι τελευταίες εβδομάδες της ζωής του Edgar Allan Poe είναι το εφαλτήριο για να ξεκινήσει ένα avant-guard, ανεξάρτητο, χαμηλού προϋπολογισμού κινηματογραφικό ταξίδι μέσα στο δαιδαλώδες μυαλό μιας ιδιοφυϊας που ισορροπεί μεταξύ της λογικής και της άκρατης απόγνωσης. Με την ταινία αυτή ο σκηνοθέτης δεν επιχειρεί να ρίξει φως στους λόγους που οδήγησαν στον θάνατο του Poe. Υπάρχουν πολλά σενάρια που προσπαθούν να εξηγήσουν τον θάνατό του προερχόμενα κυρίως από τα στερεότυπα της εποχής και την εύθραυστη ψυχολογική και διανοητική κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο Poe σύμφωνα με μαρτυρίες όσων των συνάντησαν αυτές τις τελευταίες μέρες της ζωής του.
Στην ταινία όλα αναφέρονται αλλά κανένα δεν επιλέγεται. Εμμέσως παίρνει θέση ο σκηνοθέτης κυρίως με το να απορρίπτει κάποια από αυτά όπως τον αλκοολισμό, δείχνοντας τον Poe να αποφεύγει το ποτό. Καταλήγει όμως να μπλέκει τρία διαφορετικά σενάρια μαζί σε μια εφιαλτική βραδυά γεμάτη παραισθήσεις, ψυχική κατάπτωση και πνευματικό αποπροσανατολισμό, προκειμένου να πλησιάσει όσο γίνεται αυτό που πραγματικά έβλεπε και αντιλαμβανόταν ο Poe τις στιγμές εκείνες.
Αυτό που ουσιαστικά ήθελε να επιτύχει η ταινία αυτή ήταν να παρουσιάσει το πορτραίτο ενός πλήρως κατεστραμένου Poe, χωρίς ελπίδα σωτηρίας. Χωρίς καθόλου χρήματα βιώνει συνεχόμενες απογοητεύσεις από πιθανούς χρηματοδότες του περιοδικού που θέλει να εκδόσει. Η αμάθειά τους όμως και η εμμονή τους με το χρήμα τον σπρώχνουν πιο βαθυά μέσα στο εφιαλτικό σύμπαν που το μυαλό του δημιουργεί.
Καταλήγουμε τελικά να παρακολουθούμε ένα ψυχογράφημα ενός ευαίσθητου καλλιτέχνη, δοσμένο με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο παρά την αδιαμφισβήτητη έλλειψη χρημάτων στην παραγωγή της ταινίας. Η σκηνοθεσία είναι καθαρά avant-guard στην σύλληψη, με τις σκηνές των παραισθήσεων να εντάσσονται στην αφήγηση με έναν τρόπο αρμόζον σε μια παρακμάζουσα και εύθραυστη προσωπικότητα, όπως αυτή του Poe στις τελευταίες μέρες της ζωής του. Τα φθηνά εφέ, που χρησιμοποιούνται για να αναπραστήσουν την εποχή, αντί να εξεφτελίζουν την εικόνα καταλήγουν να δίνουν μια εξωπραγματική οπτική στις καταστάσεις που ο ήρωας ζούσε. Τελικά αποδεικνύεται ότι ο σκηνοθέτης έδωσε όλο του το πάθος σε αυτή του τη δημιουργία με αποτέλεσμα να ξεπεράσει υλικούς περιορισμούς και να αποδώσει με τα μέσα που είχε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στην ταινία. Ακόμα και τα σκηνικά συνειδητά στήθηκαν λιτά αποπνέοντας μια έντονη θεατρικότητα πουκατέληξε να είναι ταιριαστή με το δράμα του ήρωα.
Αν και το σενάριο ήταν πιο προσεγμένο και όχι τόσο προβλέψιμο στους διαλόγους κυρίως, θα μπορούσε η ταινία να ανακυρηχθεί σε μια πολυ καλή avant-guard αποτύπωση του τέλους ενός μαγάλου καλλιτέχνη. Δυστυχώς υπάρχουν αρκετές αδυναμίες στην ταινία, εντούτοις όμως σαν σύνολο αποτελεί μια πολύ καλή και φιλότιμη προσπάθεια από έναν δημιουργό να αποτίσει τον δικό του φόρο τιμής σε μια ξεχωριστή προσωπικότητα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.