Wasting Away - Matthew Kohnen 2007

Η φιλοσοφία των zombie έχει εμπνεύσει τόσες πολλές ταινίες που πλέον αναγκαζόμαστε να αναζητούμε μέσα στο πλήθος των ταινιών αυτές που προσφέρουν κάτι καινούριο σ'αυτήν. Μια από αυτές είναι το Wasting Away μιας και προσπαθεί να αποτυπώσει ένα ξέσπασμα μιας zombie επιδημίας μέσα από την οπτική γωνία των ίδιων των zombie και όχι των αγωνιζόμενων για επιβίωση. Κάθε zombie-lover εκεί έξω μπορεί να καταλάβει τον ενθουσιασμό μου. Επιτέλους μια ταινία με πρωταγωνιστές τους λατρεμένους ζωντανούς νεκρούς. Η ακόρεστη όρεξή μου για μυαλά (στην οθόνη εννοώ) καλύφθηκε πλήρως με την θέαση της ταινίας, η οποία αν και δεν έχει μεγάλες δόσεις gore, προσπαθεί να καλήψει αυτό το κενό με την χρήση μεγάλων δόσεων χιούμορ, που ως ένα βαθμό λειτουργούν σωστά και σε συνδυασμό με την ευρηματική σεναριακή ιδέα θα ικανοποιήσουν τους hardcore οπαδούς του είδους.
Το καλύτερο όμως είναι ότι η ταινία μου προσέφερε την δυνατότητα να βρω συμβολισμούς μέσα της που της έδωσαν μια νέα προοπτική και ενδεχομένως την ανέβασαν στα μάτια μου παραπάνω από ότι αντικειμενικά της αξίζει. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να αψηφήσω το γεγονός ότι έχει μια σεναριακή ιδέα που τουλάχιστον εγώ δεν είχα ξανασυναντήσει.
Όλα αρχίζουν με μια κλασική σκηνή διαρροής ενός πράσινου φωσφορούχου υγρού που (ώ! τι έκπληξη) μετατρέπει τους ανθρώπους σε zombie. Αυτή τη φορά όμως επίκεντρο της προσοχής μας παραμένουν οι μολυσμένοι και όχι μια κλασική παρέα ηλιθίων που καταλαβαίνουν τι συμβαίνει μόνο αφότου τα zombie έχουν φάει καμιά εικοσαριά άτομα γύρω τους.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα zombie είναι αυτά που δεν μπορούν να αντιληφθούν τι γίνεται. Πιστεύουν ότι είναι απόλυτα φυσιολογικοί άνθρωποι και μετά από πολλή ώρα αντιλαμβάνονται ότι έχουν προσβληθεί από κάτι που όμως νομίζουν ότι είναι κάτι που τους έχει μετατρέψει σε υπερστρατιώτες. Με ένα εύκολο αλλά αποτελεσματικό σκηνθετικό εύρημα (την εναλλαγή ασπρόμαυρης με έγχρωμης εικόνας) ο σκηνοθέτης μας δείχνει την διαφορά των δύο προοπτικών από τις οποίες αντιλαμβάνεται κανείς την πραγματικότητα. Τα zombie από τη μια και οι άνθρωποι από την άλλη. Το ζήτημα είναι ότι τα zombie νομίζουν ότι είναι φυσιολογικοί άνθρωποι και ότι οι υπόλοιποι είναι εχθροί τους που προσπαθούν να τους σκοτώσουν επειδή δεν θέλουν να τους επιτρέψουν να κατέχουν αυτήν την δύναμη.
Δεν ξέρω αν είναι το άδειο μου πορτοφόλι που με κατεύθυνε ή όλες οι πληροφορίες με τις οποίες μας έχουν βομβαρδίσει τελευταία, αλλά δεν μπόρεσα παρά βρω έναν συμβολισμό για την κοινωνικο-οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα. Όλα ξεκίνησαν όταν ήρθε στο ήσυχο περιβάλλον μας η πράσινη ουσία (βλέπε πράσινο χαρτί αντί για υγρό, δηλαδή τα ευρωπαϊκά χρήματα) οπότε άρχισε να μας αλλάζει. Μεταλαχθήκαμε λόγω της επίδρασης που είχε πάνω μας, και ενώ στην αρχή είχε ευεργετικές επιδράσεις όπως για παράδειγμα η τεράστια δύναμη που έδωσε στους ήρωες της ταινίας, στη συνέχεια άρχισαν οι αρνητικές συνέπειες που ξεκίνησαν από την αδυναμία μας να διαχειριστούμε αυτές τις ευεργετικές επιδράσεις. Ξεκίνησε έτσι ο παραλογισμός. Με την επίδραση ενός ηλιθίου που έπεισε τους πρωταγωνιστές ότι είναι υπερστρατιώτες και όχι zombie και ότι όλοι οι υπόλοιποι έχουν προσβληθεί από κάτι, άρχισαν να βλέπουν σαν εχθρούς ακόμα και αυτούς που όντας υπεύθυνοι για την παρασκευή αλλά και ανεξέλεγκτη διαρροή του πράσινου υγρού, προσπαθούσαν τώρα να περιορίσουν τις απώλειες.
Ατάκες που μόνο ενας ελληνάρας θα μπορούσε να πει στον υπεύθυνο στρατηγό για τον περιορισμό της μεταδοτικής ασθένειας όπως "εγώ δεν είμαι zombie αλλά υπερστρατιώτης" και "θέλετε να με πολεμήσετε γιατί είμαι καλύτερος" απαντώνται από το σχόλιο "δεν δέχομαι μαθήματα ηθικής από ένα zombie". Κάποιες αντιστοιχίες μου έρχονται στο μυαλό...
Τι κάνουν τα zombie όταν αντιλαμβάνονται ότι είναι zombie τόση ώρα; Καταφεύγουν σε ωμή βία και προσπάθεια μόλυνσης και άλλων. Οι αντιστοιχίες πάλι με την πραγματικότητα είναι αναμφίβολες. Ρωτήστε τους Ιταλούς, τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους για την μόλυνση. Για την ωμή βία δεν χρειάζεται να πω τίποτα. Όλοι ξέρουμε τι έγινε.
Είναι μια πολύ ευχάριστη ταινία της οποίας η δική μου αυθαίρετη ερμηνεία με διασκέδασε ιδιαιτέρως. Η ταινία δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά ούτε στιγμή (όπως άλλωστε και αυτή η ανάρτηση). Αυτό όμως είναι και το μεγάλο της ατού. Είναι προσεγμένη και καλογυρισμένη και καταφέρνει να προσφέρει με έναν πολύ φρέσκο και χαλαρό τρόπο μια νέα πτυχή στην φιλοσοφία των zombie, κάνοντας και ένα σχόλιο για την διαφορετική προοπτική με την οποία μπορεί να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα κάποιες ομάδες ανθρώπων.