Brothers vs Brodre ή γιατί η πολιτική ορθότητα με έκανε να μισώ τα remake

Το Brothers του Jim Sheridan είναι remake του Brodre της Susanne Bier, ταινίας του 2005! Προφανώς ο λόγος της ύπαρξης αυτού του remake είναι το γεγονός ότι τα μεγάλα μυαλά του Hollywood κατάλαβαν ότι είναι ένα καλό σενάριο που αν το εμπλουτίσουν με την προσφιλή τους πολιτική ορθότητα θα μπορέσουν να κάνουν την προπαγάνδα τους για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν.
Να τονίσω ότι σέβομαι απόλυτα και τους δύο σκηνοθέτες, οι οποίοι έχουν να επιδείξουν πολύ μεγάλες ταινίες στο παρελθόν. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το "Αριστερό μου πόδι" ή το "Στο όνομα του Πατρός" του Sheridan, αλλά ούτε και το Open Hearts ή το After the Wedding της Bier. Στην άτυπη μονομαχία όμως των δύο αυτών τους ταινιών η Bier αποδεικνύεται νικήτρια.
Ο Sheridan χάνει το παιχνίδι όταν μεταλλάσσει το σενάριο της πρωτότυπης ταινίας σε μικρές αλλά βασικές λεπτομέρειες που τελικά καταλήγουν να το καθιστούν ένα εκνευριστικό στερεότυπο για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον πόλεμο οι Αμερικάνοι.
Ένας αξιωματικός του στρατού, παντρεμένος με δύο παιδιά, επιστρέφει στο Αφγανιστάν για μια αποστολή. Μετά την πτώση του ελικοπτέρου όμως στο οποίο επιβαίνει, θεωρείται νεκρός από τον στρατό. Παρακολουθούμε έτσι και τις εξελίξεις πίσω στο σπίτι του, όπου ο αδερφός του που μόλις βγήκε από την φυλακή αισθάνεται την ανάγκη να φανεί επιτέλους υπεύθυνος και να βοηθήσει την νύφη του και τις δύο ανηψιές του να ξεπεράσουν την απώλειά τους. Στο Αφγανιστάν όμως τελικά ο πρωταγωνιστής μας δενέχει πεθάνει αλλά έχει πιαστεί αιχμάλωτος από τους Αφγανούς. Προκειμένου να επιβιώσει, αναγκάζεται να προβεί σε πράξεις που θα τον στοιχειώνουν ακόμα και μετά τον επαναπατρισμό του. Η διαταραγμενη του ψυχοσύνθεση ταράσσεται ακόμα περισσότερο όταν αρχίζουν να του μπαίνουν ιδέες ότι μπορεί ο αδερφός του να είχε σχέσεις με την σύζυγό του την περίοδο που αυτός θεωρούνταν νεκρός. Ξεκινάει έτσι ένα οικογενειακό δράμα, λεπτομέρειες του οποίου δεν θα ήθελα να αποκαλύψω, αλλά θα αναγκαστώ να το κάνω στη διάρκεια της σύγκρισης των δύο ταινιών. Εφιστώ την προσοχή λοιπόν σε όσους δεν έχουν δει τις ταινίες ότι μπορεί να ακολουθήσουν μερικά *spoilers*
Τα στερεότυπα ξεκινούν από το γεγονός ότι στην αμερικάνικη εκδοχή το ζευγάρι είναι μια πρώην μαζορέτα που έχει παντρευτεί τον αθλητή του σχολείου, κάτι που φυσικά ούτε καν υπονοείται στο πρωτότυπο. Δεν διστάζουν όμως να προσθέσουν και διαλόγους που εκθειάζουν τον στρατιώτη αναγορεύοντάς τον ήρωα για την προσπάθειά του να προστατέψει την πατρίδα του πηγαίνοντας στο Αφγανιστάν. Κάτι που στη εκδοχή της Δανίας αναφέρεται από το 10χρονο κοριτσάκι του μέσα στο πλαίσιο της ηρωοποίησης του πατέρα της, στην Αμερική αναγορεύεται σε μεγάλη αλήθεια και γενικευμένη άποψη.
Αν θέλουμε να εξετάσουμε και την αιχμαλωσία του στρατιωτικού στο Αφγανιστάν, διαπιστώνουμε ότι στη Δανική εκδοχή, ο Jannick αναγκάζεται να αποκαλύψει στους Αφγανούς πως να χρησιμοποιήσουν ένα αντιαρματικό όπλο, ενώ τον Δανό στρατιώτη που *spoiler* αναγκάζεται να σκοτώσει προκειμένου να σώσει την ζωή του, τον συναντά αιχμάλωτο στην κατασκήνωση. Στην Αμερική όμως κάτι τέτοιο θα ήταν ανεπίτρεπτο. Έτσι μαθαίνουμε ότι ο Sam έσωσε από πνιγμό τον στρατιώτη μετά την πτώση του ελικοπτέρου, αντιστάθηκε απέναντι στους Αφγανούς μη αποκαλύπτοντας στρατιωτικά μυστικά και σκότωσε έναν σταρτιώτη που με το πρώτο χτύπημα συμφώνησε να μιλήσει και να βιντεοσκοπήσει ένα μύνημα κατά του πολέμου.
Πίσω στο σπίτι τώρα ο πατέρας του όταν τον βλέπει να έχει χάσει το μυαλό του, αναφέρει ότι όταν και αυτός γύρισε από το Βιετνάμ ήταν κάπως έτσι, γεγονός που δικαιολογούσε τις κακές σχέσεις που είχε με τα παιδιά του. (Αν σας χαλάει ο πόλεμος αμερικανάκια μη τον κάνετε) Φυσικά ο πατέρας στην Δανική εκδοχή δεν είχε πάει σε κανένα πόλεμο, αλλά ήταν καθίκι με τον γιό του επειδή είναι καθίκι γενικά στη ζωή του, χωρίς φτηνές δικαιολογίες. Αλλά φυσικά η Bier έδωσε χρόνο στους χαρακτήρες της να ξεδιπλωθούν στην οθόνη και δεν κατέφυγε σε στερεοτυπικά πρότυπα.
Θα μπορούσα να αναλύσω τις δυο ταινίες και να βρω πάμπολλες τέτοιες μικρές αλλαγές σεναριακά που όμως διαφοροποιούν πολύ την γενική αίσθηση της ταινίας. Λέω να μη το κάνω όμως γιατί ήδη έχω γράψει πολλά.
Αν θέλετε να δείτε ένα ωραίο οικογενειακό δράμα δείτε την εκδοχή της Bier. Αν θέλετε να δείτε μια καλογυρισμένη δικαιολόγηση του πολέμου και την στερεοτυπική αποτύπωση του Αμερικάνου στρατιώτη που σε λίγους μήνες στον πόλεμο αποκτά ψυχολογικά τραύματα για την υπόλοιπη ζωή του τότε δείτε την εκδοχή του Sheridan.
Και τώρα ένα βασικό ερώτημα. Να δω το Chloe του Egoyan ή να μην ασχοληθώ καθόλου για να μην απογοητευτώ όπως απογοητεύτηκα με τον Sheridan, οπότε να στραφώ κατευθείαν στο αυθεντικό Γαλλικό Nathalie που παίζει και η Emmanuelle Béart;