The Foreigner - Amos Poe 1978

O Amos Poe έχει αναγνωρισθεί σαν ένας από τους πρωτοπόρους του Αμερικάνικου Ανεξάρτητου κινηματογράφου. Είναι από τους ιδρυτές του κινήματος του Nο Wave Cinema, ενός ανεξάρτητου, επαναστατικού, χαμηλού προϋπολογισμού punk κινήματος στον κινηματογράφο που λέγεται ότι επηρέασε δημιουργούς όπως ο Jim Jarmusch, ο οποίος εμπνεύστηκε την ταινία του Permanent Vacation μετά την θέαση του Foreigner.
H ταινία ακολουθεί έναν Ευρωπαίο, ο οποίος αφότου έφυγε από την Ευρώπη όντας καταζητούμενος ως τρομοκράτης, ήρθε στην Νέα Υόρκη αναζητώντας, μάταια όμως, βοήθεια. Η Νέα Υόρκη αποδεικνύεται μια πραγματική ζούγκλα που καταστρέφει τον "ξένο" που ήρθε να αναζητήσει εδώ σωτηρία. Θέλει δηλαδή ο Amos Poe σύμφωνα με τα λεγόμενά του να δείξει την πραγματική διάσταση του Αμερικανικού Ονείρου δείχνοντας την αντίθεσή του με την σκληρή πραγματικότητα. Αποτελεί μια ενδιαφέρουσα θεματική που σε συνδυασμό με το γεγονός ότι όλη η ταινία γυρίστηκε μόνο με 5000 δολάρια και ότι περιλαμβάνει τις συμμετοχές της Deborah Harry και των Cramps, καθιστά την ταινία μια πολύ δελεαστική επιλογή για σινεφίλ αλλά και λάτρεις της εναλλακτικής μουσικής.
Χωρίς πάντως να έχω δει άλλη ταινία του Amos Poe για να μπορέσω να εκτιμήσω συνολικά το έργο του, ο μόνος τρόπος που βλέπω ότι θα μπορούσε αυτή η ταινία να εμπνεύσει τον Jarmusch να γυρίσει το Permanent Vacation είναι να σκέφτηκε ότι θα μπορούσε ο ίδιος να τα καταφέρει πολύ καλύτερα από τον Poe.
Δυστυχώς η ταινία δεν μοιάζει να είναι χαμηλού προϋπολογισμού αλλά φτηνή. Δεν μπόρεσε ο Poe να βγάλει ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που θα μπορούσε να θυμίσει έστω και λίγο Cassavetes και τα χαμηλού προϋπολογισμού του αριστουργήματα, αλλά αντιθέτως μου έφερε στο νου τις trash στιγμές της φιλμογραφίας του Herschell Gordon Lewis που ασχολούνταν με τα επαναστατημένα νιάτα της δεκαετίας του 1950. Στις ταινίες του Herschell άκουγαν rockabilly ενώ στου Poe punk. Το σενάριο είναι απλοϊκό σε εκνευριστικό βαθμό με τεράστιες τρύπες στη συνέχεια και τη λογική που δεν έγιναν όμως από άποψη αλλά από αδυναμία ή και βιασύνη... Μοιάζει να γυρίστηκε σε 3 μέρες το πολύ. Υπάρχουν κάποιες αφυπνιστικές σκηνοθετικές ιδέες και κάποια από τα πλάνα του Poe παρουσιάζουν λίγο ενδιαφέρον, σε γενικές γραμμές πάντως η σκηνοθεσία είναι παντελώς ερασιτεχνική, οι ηθοποιοί φαίνεται ότι ήταν απλοί φίλοι του σκηνοθέτη χωρίς καμία έστω και στοιχειώδη ιδέα περί ερμηνείας και η punk μουσική και αισθητική περιορίζεται σε ελάχιστα μόνο πλάνα.
Μια ενδιαφέρουσα στιγμή είναι η εμφάνιση της Deborah Harry, που για να μην έχει και κανείς απορία αν όντως είναι αυτή, η μοναδική της ατάκα στην ταινία είναι "Hey blondie, have a cigarette?".
H άλλη ενδιαφέρουσα στιγμή είναι η διασκευή που κάνουν οι Cramps στο Fun time του Iggy Pop αλλά και ο καβγάς του συγκροτήματος με τον ήρωα της ταινίας στις τουαλέτες του μπαρ, σκηνή που αποτελεί και την μοναδική ίσως punk στιγμή της ταινίας.
Παραθέτω τις δύο αυτές σκηνές καθώς κατά τη γνώμη μου αποτελούν τις δύο μοναδικές σκηνές από την ταινία που αξίζει να δει κανείς. Αξιοσημείωτη ήταν και η μουσική του Ivan Kral, τραγούδια του οποίου έχουν τραγουδήσει οι David Bowie, Iggy Pop, Patti Smith κ.α., χωρίς όμως να καταφέρει να περισώσει την αδύναμη σκηνοθεσία του Poe.
Η μεγάλη αδυναμία της ταινίας δεν είναι η απουσία του punk στοιχείου που είναι και λογική εφόσον δεν πρόκειται για μουσική ταινία, αλλά η απουσία κάθε άλλου ενδιαφέροντος από την πλευρά του θεατή με αποτέλεσμα να αναζητά τη μοναδική διέξοδο του στη μουσική.