Shutter Island - Martin Scorsese 2010

Έχουν περάσει τέσσερις μέρες από την ημέρα που το είδα αλλά μόνο τώρα αποφάσισα να καταπιαστώ μαζί του. Ο λόγος είναι ότι με άφησε λιγάκι αναποφάσιστο ως προς το πόσο καλή ταινία είναι τελικά. Έχοντάς την όμως στο νου μου όλες αυτές τις ημέρες κατάφερα να εκτιμήσω κάποια στοιχεία της ταινίας που θεωρούσα ότι θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν καλύτερα από τον Scorsese την ώρα που την παρακολουθούσα, να αναγνωρίσω την σκηνοθετική μεγαλοφυία του και να δώσω εν τέλει στην ταινία την θέση που της αξίζει μέσα στη φιλμογραφία του μεγάλου αυτού δημιουργού.
Μιας και το σενάριο στηρίζεται πάνω σε μια pulp νουβέλα, ευνόητο είναι ότι ήρωας θα είναι κάποιος αστυνομικός που προσπαθεί να διαλευκάνει μια μυστήρια υπόθεση. Και όντως έτσι συμβαίνει. Ο Leonardo DiCaprio, ένας βασανισμένος από τις αναμνήσεις του αστυνομικός πηγαίνει στο Shutter Island, ένα Alcatraz για επικίνδυνους ψυχασθενείς, προκειμένου να ερευνήσει την ανεξήγητη εξαφάνιση μιας εκ των ασθενών. Το Shutter Island όμως κρύβει πολλά μυστικά και καλύπτεται από ένα μυστηριακό πέπλο όπως γρήγορα μας υποδεικνύει ο Scorsese με την επιλογή μιας άκρως υποβλητικής μουσικής σαν συνοδεία της πρώτης εμφάνισης του νησιού στο κινηματογραφικό πανί.
Αρχίζει λοιπόν να ξεδιπλώνεται με έναν σταθερό και μεθοδευμένο τρόπο μια αφήγηση που βρίθει σινεφιλικών αναφορών. Είναι δομημένη η ταινία με τέτοιο τρόπο που ουσιαστικά αποτελεί ένα film-noir διανθισμένο με τις κινηματογραφικές διδαχές του Hitchcock και της Λάμψης του Kubrick. Ο Scorsese αποδεικνύει την πλούσια κινηματογραφική του παιδεία εκμεταλλευόμενος αυτά τα κινηματογραφικά στοιχεία, εντάσσοντάς τα όμως αρμονικά μέσα στην ταινία δημιουργώντας ένα σκηνοθετικό ύφος που χωρίς οπτικά να κλέβει την παράσταση καταλήγει να αποτελεί το δυνατό χαρτί της ταινίας. Σε αντίθεση με άλλες ταινίες του όπου η παρουσία του Scorsese είναι πολύ δυνατή σε κάθε πλάνο, στο Shutter Island ο Scorsese παίζει ένα διαφορετικό παιχνίδι με τον θεατή. Παρουσιάζει με έναν διακριτικό αλλά άκρως ατμοσφαιρικό τρόπο μια σχετικά απλοϊκή ιστορία έτσι ώστε να μπορέσει ο θεατής να ταυτιστεί με τον κεντρικό χαρακτήρα και να νιώσει την αγωνία του χωρίς να αποσπάται από τα οπτικά ερεθίσματα που απλόχερα μας έχει προσφέρει σε προηγούμενες ταινίες του.
Ο χαρακτήρας του αστυνομικού που με εξαιρετική επιτυχία υποδύεται ο Leonardo DiCaprio μοιάζει να είναι βγαλμένος από film-noir του Edgar Ulmer. Παρά τον δυναμισμό που φαινομενικά αποπνέει, ο χαρακτήρας του Teddy Daniels είναι υπόδουλος εξωτερικών ερεθισμάτων και γεγονότων που δεν υπαγορεύονται από την λογική και μιας εσωτερικής τάσης ευεπηρεασμού που τον καθιστούν ουσιαστικά αδύναμο να αλλάξει την μοίρα του, καθιστώντας τον ουραγό των εξελίξεων. Αυτή όμως είναι και η μαγεία αυτής της ταινίας. Η υποβολή του θεατή σε μια συνεχή αναζήτηση της αλήθειας και αγωνία για την τύχη του Teddy Daniels συμπάσχοντας μαζί του. Η βασικότερη ένστασή μου ήταν η σημαντική θέση που κατέχει στην ταινία μια ανατροπή του σεναρίου που δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή, εντούτοις όμως δεν μειώνει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον του θεατή. Από τη στιγμή που πλέον στο μυαλό μου η εξέλιξη της ιστορίας έχει παραγκωνιστεί από την γενική αίσθηση που τελικά μου άφησε η ταινία, συγχωρώ και κάποιες αδυναμίες.
Χαίρομαι τελικά που μετά το Aviator, το Departed, το Kundun (χαχα) ο Scorsese, έστω και αν χρειάστηκαν 3 μέρες να το σκεφτώ, μου ξαναζωντάνεψε μνήμες του ένδοξου παρελθόντος του, έστω και αν το αποτέλεσμα δεν είναι του ίδιου βεληνεκούς.
Υ.Γ. Μην ξεχνάμε ότι παίζει και ο Max von Sydow του οποίου η παρουσία και μόνο ανεβάζει στα μάτια μου μια ταινία