Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

The Corridor - Sharunas Bartas 1994


To The Corridor ή αλλιώς Koridorius αποτελεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Λιθουανού δημιουργού. Συμμετείχε με την ταινία αυτή στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1995 όπου έλαβε το Βραβείο Καλλιτεχνικού Επιτεύγματος, έχασε όμως τον Χρυσό Αλέξανδρο από το The Days του Κινέζου Xiaoshuai Wang, μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία με παρόμοια θεματική με αυτήν του Koridorius με τελείως όμως διαφορετική καλλιτεχνική οπτική. Η πλήρης αποξένωση και η απάθεια έχει σημαντική θέση στην θεματολογία και των δύο ταινιών, με τους ήρωες να αισθάνονται τσακισμένοι και ηττημένοι από το παρελθόν και το απαισιόδοξο μέλλον που προδιαγράφεται.
Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Sharunas Bartas είχε την τιμή να αναγνωρισθεί διεθνώς για την καλλιτεχνική αξία του έργου του και να τον εντάξουν σε μια μικρή ομάδα σκηνοθετών που υπηρετούν άξια το είδος του ποιητικού κινηματογράφου όντας συνεχιστές του έργου του μεγάλου σκηνοθέτη Andrei Tarkovsky. Συνήθως το όνομά του βρίσκεται κοντά μ'αυτά των Alexander Sokurov και Bela Tarr, αν και εγώ θα ήθελα να προσθέσω και το όνομα του αγαπημένου μου Θεόδωρου Αγγελόπουλου.
Η Λιθουανική του καταγωγή τον ωθεί να ασχοληθεί με μια θεματική που συναντάται πολύ συχνά σε ταινίες από πρώην κομμουνιστικές χώρες. Το σκληρό και δύσκολο παρελθόν μοιάζει να έχει δημιουργήσει ένα αδιαπέραστο τείχος που καταστρέφει κάθε ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Η πλήρης απογοήτευση αλλά και η απόγνωση των ηρώων του Bartas αντικατοπτρίζεται σε κάθε του πλάνο, κάθε κίνηση, κάθε βλέμμα. Η απόγνωση είναι τόσο έντονη και αξεπέραστη ώστε έχει αφαιρέσει από τους ανθρώπους κάθε διάθεση για επικοινωνία που φαντάζει ανούσια μέσα στο βρώμικο και απαισιόδοξο περιβάλλον που αποτυπώνεται από την κάμερα. Η μόνες ομιλίες είναι αυτές που ακούγονται από μακριά, σαν ένα ακατάληπτο ηχητικό χαλί που καλύπτει κάθε πιθανότητα ουσιαστικής επικοινωνίας.
Μάλιστα ο Bartas αφηγηματικά επιλέγει να μην τηρήσει μια λογική συνέχεια στο κινηματογραφικό ποίημα που συνθέτει με τα πλάνα του. Παρουσιάζει έναν κόσμο βρώμικο, άσχημο, κατεστραμένο, χωρίς εναλλακτικές. Ο τίτλος της ταινίας βγαίνει από την σύγκριση των διαδρόμων του κτηρίου μέσα στο οποίο κινούνται οι άνθρωποι της ταινίας με τις διάφορες εναλλακτικές που ανοίγονται για το μέλλον, με την κάθε κλειστή πόρτα να κρύβει μια νέα προοπτική. Ο Bartas όμως είναι απαισιόδοξος μη δείχνοντας την έξοδο από το κτήριο αλλά παρουσιάζοντας τις προοπτικές αποκλεισμένες μέσα σε αυτό.
Οι άνθρωποι είναι βρώμικοι, άσχημοι, καταθλιπτικοί, κλεισμένοι στον εαυτό τους και τους τέσσερις τοίχους που τους περιβάλλουν, ενώ τα παιδιά που βρίσκονται στην εσωτερική αυλή επαναστατούν και εξερευνούν αλλά γρήγορα βλέπουν το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας.
Η φωτογραφία της ταινίας και η ικανότητα του Bartas να δημιουργεί εικόνες που επιδέχονται χίλιες αναλύσεις είναι τα στοιχεία που ωθούν τον θεατή να χαθεί μέσα στο ποιητικό σύμπαν της ταινίας και να αναζητήσει τα πανανθρώπινα και διαχρονικά νοήματα που ο ίδιος θέλει χωρίς να κατευθύνεται από τον δημιουργό.
Είναι η πρώτη μεγάλου μήκους του Bartas, οπότε όπως είναι φυσικό δεν μπορώ να κάνω ουσιαστική σύγκριση της καλλιτεχνικής αξίας του έργου του με αυτά των πολύ σημαντικών σκηνοθετών που ανέφερα παραπάνω. Είναι μια δύσκολη ταινία, που απαιτεί προσοχή και θέληση από την πλευρά του θεατή για να φανερώσει την αξία της. Χαίρομαι όμως που μου σύστησε έναν ακόμα αξιόλογο δημιουργό που υπηρετεί το είδος του ποιητικού κινηματογράφου.

3 σχόλια:

ΠΑΝΟΣ είπε...

Φαίνεται πολύ πολύ ενδιαφέρον και δεν το έχω δει. Συγχαρητήρια για τις επιλογές σου στο μπλογκ.

Thanks!

King Ink είπε...

Ευχαριστώ πολύ Πάνο.
Θέλω να δω τώρα και τις υπόλοιπές του για να καταλάβω αν θα φτάσει τους υπόλοιπους σκηνοθέτες του είδους. Μου άνοιξε την όρεξη για 10λεπτα πλάνα και πρέπει να βρω τρόπο να ικανοποιήσω αυτή μου την ακόρεστη πείνα.

academy είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.