Baron Blood - Mario Bava 1972

O μεγάλος βαρώνος του γοτθικού τρόμου αποδεικνύει για άλλη μια φορά γιατί μαζί με τον Lucio Fulci και τον Dario Argento αποτελούν το απόλυτο υλικό μελέτης για κάθε σκηνοθέτη που αποφασίζει να ασχοληθεί με τις ταινίες τρόμου αλλά και το αντικείμενο λατρείας κάθε κινηματογραφόφιλου με πάθος για τα horror movies.
Το Baron Blood ή αλλιώς Gli orrori del castello di Norimberga ή The Torture Chamber of Baron Blood ή Chamber of Tortures ή The Thirst of Baron Blood κτλ αποτελεί κλασικό παράδειγμα του γοτθικού τρόμου που ο Bava υπηρέτησε. Διαδραματίζεται κυρίως μέσα σε ένα γοτθικού ρυθμού κάστρο το οποίο με την βαριά και περίτεχνη αρχιτεκτονική του παίζει έναν ιδιαίτερο σημαντικό ρόλο στην ταινία. Είναι το κάστρο ενός σαδιστή βαρώνου που εξαιτίας των δεινών που προκάλεσε στους κατοίκους της γύρω περιοχής, κάηκε ζωντανός πριν από 300 χρόνια υποφέροντας έναν φρικτό θάνατο αντάξιο των βασανιστηρίων που με τόση χαρά εξασκούσε στα αναρίθμητα θύματά του. Μια μάγισσα όμως τον καταράστηκε να ξαναρθει στη ζωή για να υποστεί εκ νέου άλλον έναν φρικτό θάνατο σαν τιμωρία για τις αμαρτίες του.
Έχοντας αυτό σαν βασική ιστορία ο Bava δεν προσπαθεί καν να προσφέρει κάτι καινούριο με την ταινία του. Αντιθέτως χρησιμοποιεί κάθε δυνατό κλισέ προκειμένου να συνθέσει μια ταινία απόλυτα προβλέψιμη ως το τελευταίο της λεπτό. Από τη πρώτη στιγμή που ο κάθε χαρακτήρας εισέρχεται μέσα σε ένα πλάνο καταλαβαίνει ο θεατής ποιον ακριβώς ρόλο θα παίξει στην ροή της ιστορίας και ποια κλισέ θα ακολουθήσει στις αντιδράσεις και την εξέλιξη του χαρακτήρα του για να υπηρετήσει το όραμα (;) του σκηνοθέτη.
Ο τελευταίος ζωντανός απόγονος του βαρώνου, το κοριτσάκι με το απόκοσμο βλέμμα, η ξανθιά ωραία με την δυνατή φωνή, τα υποψήφια θύματα, ο άγνωστος πλούσιος γέρος με το καροτσάκι... όλοι ξέρουν ακριβώς τι θα κάνουν λες και έχουν δει τις προηγούμενες ταινίες του Bava. Κι όμως, ακριβώς αυτή η αυτονόητη και αβίαστη δημιουργικότητα του Bava είναι που καθιστούν την ταινία απόλυτα θελκτική για τους οπαδούς αυτού του είδους του κινηματογράφου. Ο Bava δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να εξηγήσει πολλά θέματα που ανοίγονται μέσα στη ταινία, λες και σου κλείνει το μάτι υπενθυμίζοντάς σου γελώντας παρόμοιους ρόλους του παρελθόντος.
Η μουσική είναι εξαιρετικά ατμοσφαιρική όπως πάντα, το κάστρο υποβλητικό, τα στενά δρομάκια τρομακτικά, τα κυνηγητά με την κάμερα ανα χείρας αριστοτεχνικά, ο φωτισμός εκπληκτικά γοτθικός, οι ερμηνείες αδιανόητα θεατρικές και υπερβολικές, το gore πλαστικά αληθοφανές και το αίμα πιο κόκκινο από ποτέ. Ό,τι δηλαδή μας έκανε να αγαπήσουμε τον Bava και στο παρελθόν. Αν είχε η ταινία λίγο περισσότερο sleaze... δηλαδή λίγο παραπάνω γυμνό, αίμα και χυμένα μυαλά ή σωθικά, στο τέλος θα την χειροκροτούσα κιόλας.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι η ταινία δεν μπορεί να θεωρηθεί καλή κρίνοντας αντικειμενικά. Επειδή όμως ο κινηματογράφος είναι μια υπόθεση καθαρά υποκειμενική, όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους οπαδούς του Mario Bava ας την ψάξουν και αν δεν την βρουν δεν πειράζει, στην φιλμογραφία του υπάρχουν πολλές άλλες παρόμοιες που θα σας δώσουν την ίδια χαρά.