Επηρεασμένος από την Nouvelle Vague ο Νορβηγός Erik Lochen επιχειρεί να δημιουργήσει μια ταινία που συνεχίζει την προσπάθεια αποδόμησης της κινηματογραφικής τέχνης, αυτή τη φορά όμως εστιάζοντας στην λογική συνέχεια που θα πρέπει υποτίθεται να έχει μια ταινία κατά την προβολή της.
Που να φανταζόταν ο Erik Lochen ότι μόνο με την χρησιμοποίηση του dvd 30 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της ταινίας του, το όραμά του θα μπορούσε να υλοποιηθεί.
Ο Lochen χωρίζει την ταινία του σε πέντε κομμάτια. Το κάθε κομμάτι αποτελούσε μια ξεχωριστή μπομπίνα χωρίς την γνωστή όμως αρίθμηση που βοηθάει τον υπεύθηνο της προβολής να βάλει σε μια σειρά τα κομμάτια της ταινίας και να ακολουθήσει έναν από τους πιο σταθερούς κανόνες της κινηματογραφικής τέχνης, αυτόν της λογικής συνέχειας της ταινίας με τον τρόπο που ο σκηνοθέτης επιλέγει. Στην περίπτωση αυτή ο Lochen άφηνε τον υπεύθυνο προβολής να αποφασίσει με ποια σειρά θα παίξει τις μπομπίνες, χωρίς να έχει καμία απολύτως σημασία αν ξεκινήσει με το τελευταίο κομμάτι που περιέχει τους τίτλους τελους ή τελειώσει την θέαση με τους τίτλους έναρξης. Ήθελε ο κάθε θεατής να έχει την δυνατότητα να δημιουργήσει όποιους συνδυασμούς επιθυμούσε, υποστηρίζοντας ότι κάθε διαφορετικός συνδυασμός των κομματιών της ταινίας παρουσιάζει μια διαφορετική ταινία με άλλο νόημα. 120 ταινίες δηλαδή σε μία. Στο dvd το οποίο σεβάστηκε την επιθυμία αυτή και το όραμα του Lochen, η ταινία είναι χωρισμένη στα πέντε αυτά κομμάτια και καλεί τον θεατή να αποφασίσει αυτή τη φορά με ποια σειρά επιθυμεί να να δει.
Φαντάζομαι ότι είναι κατανοητό σε όλους σας ότι όταν ένα σινεφρικιό σαν την αφεντιά μου μάθει για ένα τέτοιο πρωτότυπο κινηματογραφικό όραμα, δε μπορεί παρά να ενθουσιαστεί!
Ακολουθεί η ταινία πολλούς αφηγηματικούς δρόμους, γεγονός που της επιτρέπει να κρατάει και κάποιους απαραίτητους συνδετικούς δεσμούς μεταξύ των κομματιών. Η βασική ιστορία είναι αυτή ενός κινηματογραφικού πληρώματος που γυρίζει μια πολιτικοποιημένη ταινία με ίντριγκες, δολοφονίες και κατασκόπους. Μια δεύτερη ιστορία εξελίσσεται γύρω από το ειδύλειο που προκύπτει μεταξύ των δύο ηθοποιών που πρωταγωνιστούν στην ταινία που γυρίζουν. Παράλληλα, με έντεχνο τρόπο μπλέκει ο Lochen την πραγματικότητα με τα πλάνα της ταινίας που γυρίζουν, δημιουργώντας ένα σύμπλεγμα θεωρητικών συζητήσεων για την τέχνη, την πολιτική ή τον έρωτα που βλέπουμε την εξέλιξή τους είτε από απόψεις του πληρώματος να μετουσιώνονται σε πλάνα, είτε από πλάνα που έχουν ήδη γυριστεί να αποτελούν αντικείμενο ανάλυσης. Είναι δύσκολη ταινία στην θέαση, όχι γιατί περιέχει βαθιά νοήματα και λεπτομερείς αναλύσεις δύσκολων θεωρητικών εννοιών, αλλά γιατί δυστυχώς ο σκηνοθέτης παρά τις ευγενείς προθέσεις του για δημιουργία ενός τόσο πρωτότυπου έργου που θα μπορούσε να λειτουργήσει όντως με 120 διαφορετικούς τρόπους, τελικά καταλήγει να μας παρουσιάζει μια καλλιτεχνική ταινία του Νέου Κύμματος που δείχνει να χάθηκε μέσα στον λαβύρινθο του οράματός του.
Την παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον αναζητώντας νόημα σε κάθε σκηνή και προσπαθώντας να κολλήσω στο μυαλό μου τα πέντε διαφορετικά κομμάτια της ταινίας με κάθε δυνατό συνδυασμό. Δυσκολεύθηκα πάντως αρκετά στην κατανόηση του διαφορετικού νοήματος που θα μπορούσε να έχει τελικά η ταινία ανάλογα με την σειρά παρακολούθησής της.Ίσως φταίει η παρουσία του κινηματογραφικού πληρώματος σε όλα τα κομμάτια που σε πολλές στιγμές μου έφερε στο μυαλό ότι περισσότερο ταιριάζει η ταινία με ένα αρτιστίκ ντοκιμαντέρ του Νέου Κύμματος για το γύρισμα μιας άλλης ταινίας που όπως είναι φυσικό δεν ακολουθεί μια λογική συνέχεια στην επιλογή των σκηνών που γυρίζει καθημερινά, παρά με αυτό που ο Lochen υποστήριζε ότι δημιούργησε.
Πάντως αξίζει να της δώσει μια ευκαιρία κάθε κινηματογραφόφιλος που ενδιαφέρεται για τον πειραματικό κινηματογράφο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου