H πραγματική αξία μιας ταινίας τρόμου δεν φαίνεται μόνο από την αγωνία, τον φόβο, την έκπληξη ή την χαρά του gore. Για να φτάσει στο επίπεδο να μείνει κλασική ή να φτάσει την καλλιτεχνική αρτιότητα των καλύτερων του είδους θα πρέπει να προσφέρει κάτι παραπάνω από ένα αιματηρό οφθαλμόλουτρο ή ωραία ατμοσφαιρικά σκηνικά. Θεμιτά και ποθητά για μια ταινία τρόμου είναι όλα αυτά, αλλά τώρα προσπαθώ να εξηγήσω τι είναι αυτό που έχει καταστήσει κλασικές ταινίες σαν το Night of the living dead του George Romero, το Invasion of the Body Snatchers και του Don Siegel και του Philip Kaufman (όχι την αηδία με την areyouKIDinMAN) αλλά και τόσες άλλες, που είναι ο συμβολισμός και τα βαθύτερα νοήματα που βγάζουν μέσα από horror καταστάσεις.
Το χειρότερο είναι όταν μια ταινία τρόμου καταλήγει σε ηθικά διδάγματα περί του πόσο βοηθάει η πίστη στον θεό, περί δίκαιης τιμωρίας λόγω έκλυτου βίου και άλλα τέτοια. Αν είναι έτσι προτιμώ να πέφτουν κεφάλια απλά για να το δείχνει η κάμερα.
Το Daybreakers όμως καταφέρνει αυτό που είναι το ιδανικό για μια ταινία τρόμου προκειμένου να κριθεί σαν ταινία και όχι σαν ταινία τρόμου. Το σενάριό της περιέχει συμβολισμούς που σου προκαλούν έντονα συναισθήματα όχι για αυτό που βλέπεις αλλά για αυτό που συμβολίζει, πράγμα δύσκολο για αυτό το είδος του κινηματογράφου.
Για να μπουν στο νόημα όσοι δεν την έχουν δει και δεν γνωρίζουν την υπόθεση, πρόκειται για την αποτύπωση ενός ζοφερού για την ανθρωπότητα μέλλοντος, όπου μετά από την εξάπλωση μιας επιδημίας το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων έχει μετατραπεί σε βαμπίρ. Με την πάροδο των ετών τα βαμπίρ αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της γης και χρησιμοποιούν τους εναπομείναντες ανθρώπους για την προμήθεια του απαραίτητου για την διατροφή τους ανθρώπινου αίματος.
Οι σεναριογράφοι και σκηνοθέτες, δηλ. τα αδέλφια Spierig, επέλεξαν να στρέψουν τα βέλη της κριτικής τους σε διάφορες πτυχές της ανθρώπινης φύσης και της κοινωνίας.
Η απληστία του ανθρώπου και η επιθυμία του να καταναλώσει για να επιτύχει την ευημερία που βλέπει γύρω του και τόσο πολύ επιθυμεί, χωρίς όμως να νοιαστεί για τις μακροπρόθεσμς συνέπειες είναι ίσως το σημαντικότερο σχόλιο που γίνεται στην ταινία. Αλλά και το κυνήγι ενός άπιαστου ονείρου για μια χλιδάτη ζωή με εξουσία και δύναμη ακόμα και αν αυτό με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στον θάνατο και την καταστροφή, η απροθυμία των ανθρώπων να θυσιάσουν έστω και λίγο από αυτό που έχουν προκειμένου να διασφαλίσουν την ίδια την μελλοντική τους επιβίωση, η δίψα της εξουσίας και του κέρδους από τους κατέχοντες την εξουσία, ο χωρισμός του πληθυσμού σε κοινωνικές τάξεις θεωρούμενο ακόμα και σαν έγκλημα να προσπαθήσει κάποιος "κατώτερος" να επιθυμήσει όσα οι κατέχοντες απολαμβάνουν, είναι μερικά ακόμα από τα φιλοσοφικά σχόλια που άμεσα και αβίαστα προκύπτουν από το Daybreakers. Σε αφήνει με μια πικρία σχετικά με την ηλιθιότητα που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο γένος.
Όλα αυτά προσφέρονται απλόχερα στον θεατή και εμπλουτίζονται με μια σφιχτή και μοντέρνα σκηνοθεσία, καλογυρισμένες σκηνές δράσης, ωραία εφέ, καλές ερμηνείες και στιγμές αγωνίας που καθιστούν την θέαση της ταινίας απαραίτητη για κάθε φίλο των horror movies και μια καλή επιλογή για όλους τους υπόλοιπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου