Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Okuni to Gohei - Mikio Naruse 1952

O Mikio Naruse είναι ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της Ιαπωνίας έστω κι αν το έργο του δεν είναι τόσο διαδεδομένο στην Δύση. Η αξία του συγκρίνεται μόνο με αυτή του Yajuhiro Ozu και του Kenji Mizoguchi. Ένα αφιέρωμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης πριν μερικά χρόνια μου σύστησε το έργο του μεγάλου αυτού δημιουργού, ο οποίος μέχρι στιγμής έχει ικανοποιήσει πλήρως τις σινεφιλικές μου ανάγκες. Το μεγάλο του αριστούργημα, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, είναι το When a Woman Ascends the Stairs, αλλά και το Okuni to Gohei στάθηκε αντάξιο της φήμης του.
Η Οkuni είναι η χήρα ενός πλούσιου άντρα που μαζί με έναν έμπιστο samurai που υπηρετούσε στο σπίτι τους, ξεκινάει ένα ταξίδι προκειμένου να βρει τον δολοφόνο του άντρα της, τον Tomonojo, και να πάρει την εκδίκησή της. Ξεκινώντας από αυτό το βασικό στοιχείο τής ιστορίας λοιπόν, ο Naruse δημιουργεί ένα δυνατό ανθρώπινο δράμα. Όσο πιεστική και αν είναι η κοινωνία που περιμένει από την Okuni να εκδικηθεί τον θάνατο του συζύγου της, άλλο τόσο πιεστικά είναι και τα συναισθήματά της που την κατατρέχουν σε όλο της το μακρόχρονο ταξίδι στην Ιαπωνική ύπαιθρο.
Ο πραγματικός της έρωτας ήταν από παλιά ο Tomonojo. Λόγω της απορίας του όμως ο πατέρας της Okuni τον απέρριψε και την ανάγκασε να παντρευτεί τον άξεστο αλλά πλούσιο Iori. Παρατηρούμε την Okuni έτσι να καταρρέει σιγά-σιγά ψυχολογικά και σωματικά καθώς εσωτερικά σκίζεται από το μεγάλο αυτό δίλημμα στο οποίο η κοινωνία την έβαλε. Όσο περνάει μάλιστα ο καιρός χωρίς να μπορεί να εντοπίσει τον Tomonojo, τόσο μεγαλώνει η αμφιβολία της για την ορθότητα αυτής της εκδίκησης, που λόγω της απόγνωσής της αρχίζει να την βλέπει τελικά σαν λύτρωση.
Η εύθραυστη ψυχοσύνθεσή της βρίσκει στηριγμα στον όμορφο νέο που την προστατεύει και την βοηθάει στην αποστολή της, τον Gohei. Ο αμέριστος σεβασμός που νοιώθουν ο ένας για τον άλλο δεν αργεί να εξελιχθεί σε βαθύτερα συναισθήματα που δεν τολμούν να τα παραδεχθούν εύκολα. Έτσι διαπιστώνουμε ότι και ο Gohei ταλαιπωρείται από τα δικά του διλήμματα, καθώς κατανοεί ότι ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να ζήσει με την Okuni θα ήταν να προδώσει την υπακοή του στο πρώην αφεντικό του, να μην εκδικηθεί τον θάνατό του και κυνηγημένος από αίσθημα ντροπής να μην επιστρέψει ποτέ στο σπίτι του αλλά να χαθεί με την Okuni μέσα στα βάθυ της Ιαπωνίας.
Όπως πολύ ταιριαστά είχε δηλώσει ο Akira Kurosawa για τον Mikio Νaruse, το στυλ του μοιάζει με έναν μεγάλο ποταμό που έχει μια ήρεμη επιφάνεια αλλά ένα ορμητικό ρεύμα στο βάθος. Ακριβώς έτσι είναι η σκηνοθεσία του Naruse και στην ταινία αυτή. Μια ήρεμη απλότητα διαπνέει όλη την ταινία οπτικά, εστιάζοντας μεν στην ευγένεια, την καλοσύνη και την σεμνή στοργικότητα μεταξύ των δύο του ηρώων, αφήνοντας όμως τα θλιμμένα βλέμματα και τα συναισθήματα τους να κατακλήσουν τον θεατή με ορμή.
Δεν είναι από τα αριστουργήματα του Naruse. Είναι όμως μια πολύ καλή ανθρώπινη και ευαίσθητη ταινία που δεν θα απογοητεύσει κανέναν φίλο των παλαιών ταινιών.

5 σχόλια:

argiris-cinefil είπε...

Πολύ ωραία ταινία φαίνεται. Μα τι όμορφα και βαθειά ανθρώπινα συναισθήματα σου βγάζουν αυτές οι παλιές ιαπωνικές ταινίες εεε! Τον Mikio Naruse δεν τον ξέρω αλλά κάπου είχα διαβάσει για την ταινία "When a Woman Ascends the Stairs". Θα κοιτάξω να τον γνωρίσω καλύτερα.

King Ink είπε...

Ω ναι... Και γύριζε ο κάθε σκηνοθέτης και 2-3 ταινίες τον χρόνο. Δεν καταλαβαίνω πώς τα κατάφερναν. Να τον ψάξεις. Ειδικά το When a Woman Ascends the Stairs.

Simply Burgman είπε...

Δεν τον ήξερα τον σκηνοθέτη,αλλά ταιριάζει απόλυτα στο στιλ μου! Έχει αστείρευτη ομορφιά τελικά αυτή η χώρα στον κινηματογράφο της! Εκτός από την Ελλάδα, ξέρω ποια ομάδα θα υποστηρίζω το καλοκαίρι στο Μουντιάλ!!:Ρ

King Ink είπε...

Ιαπωνικό ποδόσφαιρο... Εξακολουθεί να μου ακούγεται σαν ανέκδοτο. Θα τους έλεγα να μείνουν στις ταινίες και τα anime όπου οι είναι αριστοτέχνες, αλλά μιας και το επιχειρούν θα έχουν πολλούς υποστηρικτές στο Μουντιάλ λόγω του κινηματογράφου τους. Και μένα εννοείται!

Simply Burgman είπε...

Μην το λες έτσι...Έχει μερικούς πολύ καλούς παίκτες και σίγουρα πιο πολύ ταλέντο από εμάς!Να σου θυμίσω την πολύ καλή πορεία που είχε στο Μουντιάλ που είχε γίνει σε Ιαπωνία-Κορέα.Προφανώς και βοήθησε η έδρα,αλλά έπαιξε και ωραία μπάλα, γρήγορη και με τεχνική!