Un conte de Noel - Arnaud Desplechin 2008

Ένα οικογενειακό δράμα μιας κουλτουριάρικης μεγαλοαστικής Γαλλικής οικογένειας, πλημμυρισμένο από ψυχολογικά προβλήματα, έντονες συναισθηματικές εξάρσεις, απωθημένα, έχθρες αλλά και πολύ αγάπη μπορεί να μην ακούγεται πολύ πρωτότυπο. Στα χέρια όμως του Desplechin και του εξαιρετικού cast ηθοποιών που διαθέτει η ταινία με κυριότερους τους Catherine Deneuve και Mathieu Amalric, η ταινία απογειώνεται και προσφέρει στον θεατή μια πολύ ωραία κινηματογραφική εμπειρία.
Η μητέρα της οικογενείας (Catherine Deneuve) διαγιγνώσκεται ότι πάσχει από την ίδια μορφή καρκίνου που πριν πάνω από 20 χρόνια είχε σκοτώσει έναν από τους γιούς της, μιας και δεν είχε βρεθεί τότε συμβατός δότης για μεταμόσχευση μυελού των οστών. Το γεγονός αυτό αναγκάζει την οικογένεια να κινητοποιηθεί και να βρεθεί ξανά όλη μαζί, αποκαλύπτοντας όμως και τις βαθιές και ανοιχτές πληγές του παρελθόντος που δηλητηριάζουν τις μεταξύ τους σχέσεις αλλά και τους δένουν ταυτόχρονα.
Ο Mathieu Amalric είναι πραγματικά εκπληκτικός στον ρόλο του μαύρου πρόβατου της οικογενείας, ο οποίος 5 χρόνια πριν "εξορίσθηκε" ουσιαστικά από την οικογένεια μετά από απαίτηση της αδελφής του αφότου πρώτα τον έσωσε από τον εγκλεισμό του στη φυλακή αποπληρώνοντας τα χρέη του. Τα Χριστούγεννα αυτά λοιπόν θα είναι τα πρώτα μετά από 5 χρόνια που όλη η οικογένεια θα βρεθεί όλη μαζί προκειμένου να βρεθεί και ποιός από όλους τους θα είναι συμβατός δότης. Το οικογενειακό δράμα όμως δεν εκτυλίσσεται μονάχα γύρω από τις σχέσεις του ήρωα που ενσαρκώνει ο Amalric με την μητέρα και την αδελφή του. Με έναν άριστα μελετημένο τρόπο ο Desplechin καταφέρνει να εισάγει στην ιστορία του πάμπολες μικρές ιστορίες που αφορούν παλιούς έρωτες, ανομολόγητα πάθη, απιστίες, ψυχολογικές ασθένειες, προσωπικές θυσίες κ.α., υφαίνοντας έναν περίτεχνο ιστό που με ξεκάθαρο όμως τελικά τρόπο μας παρουσιάζει και μας επεξηγεί όλο το ιστορικό των σχέσεων μεταξύ των μελών της οικογενείας.
Παρά όμως το ομολογουμένως παραφορτωμένο από προβλήματα, αδιέξοδα και συναισθήματα σενάριο, η ταινία είναι εμποτισμένη με τις αρμόζοσες δόσεις χιούμορ τις σωστές στιγμές, με αποτέλεσμα χωρίς να χάνει καθόλου τον σοβαρό της δραματικό χαρακτήρα, έχει μια ανάλαφρη και παιχνιδιάρικη αίσθηση κάνοντάς την άκρως ενδιαφέρουσα για τον θεατή. Το σενάριο είναι πραγματικά εκπληκτικό καθώς καταφέρνει να μας παρουσιάσει πολλούς και πλήρως ολοκληρωμένους χαρακτήρες και ένα μεστό και συνεκτικό πλέγμα ανθρωπίνων σχέσεων, ενώ ταυτόχρονα καταπιάνεται με τόσα πολλά άλλα θέματα όπως το θέατρο, η μουσική, τα μαθηματικά, η θρησκεία, η φιλοσοφία, η λογοτεχνία που αντί να κουράζουν, εμπλουτίζουν την ιστορία και τους χαρακτήρες.
Έχοντας ένα τόσο ωραίο σενάριο στα χέρια του ο Desplechin δεν θα μπορούσε παρά να παλέψει να φανεί αντάξιός του. Και όντως τα κατάφερε. Η σκηνοθεσία του είναι άλλοτε σοβαρή, άλλοτε παιχνιδιάρικη και άλλοτε βαθιά καλλιτεχνική. Χρησιμοποιεί ευρήματα και πλάνα από διάφορα κινηματογραφικά είδη δίνοντας στην ταινία του έναν πλουραλιστικό εν τέλει χαρακτήρα. Μπορεί να ακούγεται κάπως φορτωμένη η ταινία και ίσως όντως να είναι. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικο της όμως το οποίο μόνο υποκειμενικά μπορεί κανείς να το εκτιμήσει. Παρά την μεγάλη της διάρκεια (σχεδόν δυόμιση ώρες), δεν με κούρασε ούτε για ένα λεπτό, αλλά αντιθέτως κιόλας έβλεπα την ώρα ελπίζοντας να μην τελειώσει.
Δεν είναι σε καμιά περίπτωση η απόλυτη Γαλλική ταινία. Είναι όμως μια απόλυτα Γαλλική ταινία που θα αποζημιώσει πλήρως τους λάτρεις του Γαλλικού κινηματογράφου.