The Hash Tree - Klaus Hoffmeyer 1972 aka Hashtræet

Για τιμωρία που τόλμησα να αποτοξινωθώ σινεφιλικά αυτόν τον μήνα και άφησα τον εαυτό μου να με συνεπάρει το εκπληκτικό Black Books του Dylan Moran, υπέβαλα τον εαυτό μου σε μια σουρεαλιστική φάρσα από την Δανία της δεκαετίας του 1970. Τελικά όχι μόνο τιμωρία δεν ήταν αλλά απεναντίας αποδείχθηκε μια πάρα πολύ ευχάριστη κινηματογραφική εμπειρία που μόνο τα πνιγμένα στο LCD '70s θα μπορούσαν να προσφέρουν.
Ήταν λες και ένας έφηβος, ανέμελος, χαρούμενος αλλά πάντα ευρηματικός και ταλαντούχος David Lynch σκηνοθέτησε μια σουρεαλιστική κωμωδία στα χνάρια του Benny Hill και του Θανάση Βέγγου.
Αν αυτό ακούγεται περίεργο αλλά και ιντριγκαδόρικο, η υπόθεση της ταινίας ξεφεύγει από κάθε λογικό όριο. Ένα πλούσιο ζευγάρι, φυλακισμένο ουσιαστικά μέσα στα χωρικά όρια της περιουσίας του έχει ένα τεράστιο δέντρο στην αυλή του το οποίο κατοικείται εν αγνοία τους από έναν guru και τους χίπιδες μαθητές του στους οποίους παραδίδει μαθήματα πτήσης. Το μυστικό της ανθρώπινης πτήσης κρύβεται στο κράτημα της αναπνοής μετά από μια γερή ρουφηξιά χασίς. Ο άντρας του σπιτιού υποπτεύεται ότι η υπηρέτριά του κλέβει φαγητά από το σπίτι τα οποία υποτίθεται ότι τρώει στην τουαλέτα όπου πάει 26 φορές την ημέρα. Μόνο όταν τα μαθήματα του guru αρχίζουν να έχουν πρακτική εφαρμογή από τους μαθητές του και ο πρώτος χίπις σκάει στο έδαφος, αρχίζει ο άντρας να υποπτεύεται ότι κάποιοι μένουν στο δέντρο του οπότε κια αρχίζει να τους πολεμάει.
Η εισαγωγή της ταινίας προσπαθεί να σε προετοιμάσει για το τι πρόκειται να επακολουθήσει χαρακτηρίζοντας την ταινία σαν μια ντοκυμαντερίστικη φάρσα για τα 5 τελευταία χρόνια της ιστορίας της Δανίας. Αναγνωρίζοντας όμως ότι το μόνο σίγουρο πράγμα που μπορεί να πει για την ταινία είναι ότι αρχίζει σε 15 δεύτερα, καλεί τους θεατές απλά να χαλαρώσουν ή να τσιτώσουν αν θέλουν και να την απολαύσουν χωρίς πολλή σκέψη.
Πράγματι η ταινία σφίζει από συμβολισμούς για την αντιμετώπιση του χίπικου κινήματος από την αστική κοινωνία της Δανίας, το κράτος και την αστυνομία, αλλά η ουσία της είναι στην ευρηματική και προσεγμένη σκηνοθεσία της. Κάθε πλάνο και κάθε ιδέα που εντάσσεται στο σενάριο φαίνεται να είναι πλήρως μελετημένα προκειμένου να δώσουν στην ταινία ένα συνεχή και παιχνιδιάρικο σουρεαλιστικό χαρακτήρα. Δεν υπάρχει ούτε μια σκηνή στην ταινία που να μην προσφέρει στον θεατή μια πλήρως σουρεαλιστική χιουμοριστική σκηνή, χωρίς ποτέ να ξεπερνάει όμως τα όρια και να καταλήγει φαρσοκωμωδία. Το πάθος και η όρεξη των δημιουργών της φαίνεται από τις ευρηματικές ιδέες, όπως τα έπιπλα που αυτοκτονούν από το παράθυρο, από τον γρήγορο και ακούραστο ρυθμό της, από τις εξαιρετικές ερμηνείες ή το προσεκτικό και σουρεαλιστικό ηχητικό ντύσιμο των εικόνων.
Η ταινία δεν παίρνει τον εαυτό της σοβαρά ούτε μια στιγμή προσδίδοντάς της έτσι έναν ανέμελο χαρακτήρα, κάτι που προφανώς οφείλεται στην σκηνοθετική άποψη του ταλαντούχου και άγνωστου σκηνοθέτη της, καθώς όπως προανέφερα, φαίνεται να είναι μελετημένη μέχρι και την τελευταία της λεπτομέρεια.
Αυτό το έντονο χιουμοριστικό στοιχείο της αφαιρεί από την ταινία ένα καλλιτεχνικό βάρος που θα μπορούσε να έχει το οποίο εντοπίζεται κυρίως σκηνοθετικά εν τέλει, καθώς αποτελεί μια πολύ καλή άσκηση σουρεαλιστικής κινηματογραφικής τεχνικής.