Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Rejected - Don Hertzfeldt 2000


Παρανοϊκό, σουρεαλιστικό, βίαιο, αιματηρό, ξεκαρδιστικό, καταστροφολογικό, απορριπτέο, ασπρόμαυρο, εννιάλεπτο, οσκαρικό-τον μπούλο-, βραβευμένο, διαταραγμένο, αναρχικό, παράξενο, πανέξυπνο, εξωφρενικό, τέλειο.

The Imaginarium of Doctor Parnassus - Terry Gilliam


Επιτέλούς είδα και την πολυσυζητημένη ταινία του Terry Gilliam, πολυσυζητημένη βέβαια για τους λάθος λόγους, δηλ. τον θάνατο του Ledger και όχι ως νέα ταινία του Gilliam. Το κακό με την ταινία είναι ότι λόγω όσων είχα ακούσει για τον Ledger, για την διακοπή της ταινίας, για την συμμετοχή των Johnny Depp, Jude Law και Colin Farrell, για τον ρόλο που έπεξε ο Ledger στο σενάριο της ταινίας, για τους αυτοσχεδιασμούς του κτλ., κατέληξα να παρατηρώ τον Ledger και να περιμένω πότε θα μπουν οι άλλοι στην ταινία χάνοντας έτσι αρκετά από την μαγεία της.
Βοήθησαν βέβαια σε αυτό και σχόλια που εμφανίζονται στην αρχή και το τέλος της που αναφέρονται στον Ledger και την τεράστια συμβολή του. Καλός ηθοποιός είναι δεν λέω αλλά μέχρι ένα σημείο και οι επικήδειοι. Δεν ήταν και Marlon...
Το cast πάντως της ταινίας είναι εντυπωσιακό με πρώτο και καλύτερο τον Tom Waits (δεν είμαι αντικειμενικός, το παραδέχομαι), αλλά και όλους τους άλλους, ενώ ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε και ο Andrew Garfield στον ρόλο του Anton, που πολύ χάρηκα που τον ξαναείδα μετά από την πάρα πολύ καλή ανεξάρτητη ταινία "Boy A".
Τελικά ο θάνατος του Ledger ήρθε σε ένα βολικό σημείο για τον Gilliam (ακούγεται λίγο καφρίλα αυτό αλλά δεν το εννοώ έτσι...πιστέψτε με) καθώς είχαν ολοκληρωθεί τα γυρίσματα του πραγματικού κόσμου και είχαν απομείνει μόνο αυτά του φανταστικού κόσμου πίσω από τον καθρέπτη που θα γυρίζονταν σε άλλα στούντιο. Μπόρεσε έτσι να βρει αυτό το εύρημα της μεταμόρφωσης και να ολοκληρώσει ευτυχώς την ταινία.
Τώρα γιατί μόνο ο Ledger μεταμορφωνόταν εκεί μέσα δεν το κατάλαβα...
Η ταινία δεν είναι επιπέδου Brazil, ούτε Fear and Loathing in Las Vegas, ούτε Twelve Monkeys, ούτε φυσικά ό,τι έκανε ο Gilliam με τους Monty Pythons. Είναι πάντως μια ταινία με ωραία ατμόσφαιρα, σκηνικά, κοστούμια, τον Tom Waits, που ίσως να έχει και λίγη περισσότερη ουσία από το The Brothers Grimm, αλλά δεν με ενέπνευσε να την ψάξω.
Δείτε την σαν μια ευχάριστη υπενθύμιση του τι μπορεί να μας προσφέρει ο Gilliam περιμένοντας με αγωνία την επόμενη ταινία του.

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Manipulation - Daniel Greaves 1991


Συνεχίζοντας την παρουσίαση των καλύτερων short animation που έχω δει, επιλέγω ένα Βρετανικό animation που κέρδισε το 1992 και το Oscar της κατηγορίας του. Είναι μια από τις καλύτερες αποτυπώσεις της αλληλεπίδρασης του σκίτσου με τον πραγματικό κόσμο σε short animation που έχω δει. Όλα γίνονται πάνω σε ένα πάκο με χαρτιά με τον σκιτσογράφο να παίζει πραγματικά με το σκίτσο του χρησιμοποιώντας διάφορες τεχνικές όπως σκιτσογράφηση, stop-motion και digital animation για να επιτύχει ένα άκρως διασκεδαστικό αποτέλεσμα.

The men who stare at goats - Grant Heslov


Με ένα χιούμορ που πλησιάζει τον παραλογισμό των Monty Pythons, χωρίς ακριβώς να τον αγγίζει όμως, η ταινία περιγράφει μια άλλη πλευρά του πολέμου στο Ιράκ. Από την αρχή ακόμα μας ενημερώνει ότι δεν μπορούμε να διανοηθούμε πόσα από αυτά τα γεγονότα όντως συνέβησαν, αφήνοντας έτσι πολύ μεγάλο περιθώριο στον συγγραφέα και τον σεναριογράφο να αφήσουν την φαντασία τους να οργιάσει πετώντας το μπαλάκι της επιλογής της αλήθειας στον θεατή.
Έχει αστείες σκηνές η ταινία που μπορεί και να αποτυπωθούν στην μνήμη μας, ιδιαίτερα σημαντικό για όσους καταβροχθίζουν ταινίες με την πρώτη ευκαιρία που τους δίνεται. Σαν σάτιρα όμως προσπαθεί να τα βάλει με θεσμούς και να τους καυτηριάσει. Παρόλο που ασχολείται με τον πόλεμο στο Ιράκ, η σάτιρα που κάνει δεν οδηγεί σε αντιπολεμικά αισθήματα μιλώντας για τον παραλογισμό του πολέμου, την ματαιότητα της επέμβασης στο Ιράκ κτλ.
Φαίνεται σαν η ιστορία να γράφτηκε από κοινωνιολόγους και ψυχολόγους με εκλάμψεις χιούμορ ή βρισκόμενοι υπό την επήρεια LSD. Κατακρεουργούν την επίδραση που έχουν πάνω στους ανθρώπους ιδεολογίες, πιστεύω, προκαταλήψεις και μαζικές πλύσεις εγκεφάλων, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο διάφοροι ιθύνοντες, αδαείς ή βαρεμένοι προσπαθούν να εκμεταλλευθούν την επίδραση αυτή ή να ενταχθούν πλήρως σε αυτή.
Από την αρχική αντίληψη του δημοσιογράφου Bob Wilton (Ewan McGregor) ότι η γυναίκα του θα επιστρέψει σε αυτόν αν αποδείξει ότι είναι άντρας πηγαίνοντας στον πόλεμο, μέχρι τον συνολικό επηρρεασμό των μελών της ομάδας που ο Bill Django (Jeff Bridges) δημιούργησε, αλλά και την τελική κατάληξη της ταινίας, διαφαίνεται η προσπάθεια του σεναρίου να αποτελέσει ένα σχόλιο πάνω στο πόσο μπορεί να επηρρεαστεί ένας άνθρωπος στην διαμόρφωση των προσωπικών του πιστεύω από το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται.
Δεν είναι άλλωστε τυχαία και η παρουσίαση του τρόπου διαμόρφωσης των αντιλήψεων των μελών της ομάδας του Bill Django μέσω ασκήσεων που προωθούν το κοινωνικό δέσιμο της ομάδας προτρέποντάς τους να ξεχάσουν ότι η κοινωνία τους έχει επιβάλει μέχρι τώρα και να ελευθερώσουν τον εαυτό τους, αλλά και οι τρόποι βασανισμού που παρουσιάζονται, οι οποίοι στοχεύουν στην ψυχολογία των ατόμων και όχι στην πρόκληση σωματικού πόνου.
Γειώνει όλα τα πιστεύω του Lyn Cassady (George Clooney) καθώς όλα τα υπερφυσικά που ο ίδιος διατυμπανίζει, μόνο στις διηγήσεις του έχουν συμβεί, ενώ στο πιο ρεαλιστικό παρόν απλές μόνο συμπτώσεις ερμηνεύονται από τον ίδιο ως αποδείξεις των δυνάμεών του. Είναι τόση όμως η δύναμη της πειθούς όλων των ιδεολογιών και τόση η ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει σε κάτι που ξεφεύγει από την γήινη πραγματικότητα, που παρουσιάζεται σαν απόλυτα λογικό φαινόμενο ο επηρεασμός όχι μόνο ενός ατόμου αλλά και ολόκληρης της στρατιωτικής ηγεσίας, που για χρόνια χρηματοδοτούσε προγράμματα μεταφυσικής έρευνας.

Είτε μπει πάντως κανείς στον κόπο να αναλύσει παραπάνω την ταινία αναζητώντας το αντικείμενο της σάτιρας όπως ο ίδιος το αντιλαμβάνεται, είτε όχι, καταλήγει να είναι μια πολύ ευχάριστη ταινία.

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Au bout du monde - Konstantin Bronzit 1999


Ένα animation που σάρωσε όλα τα βραβεία τη χρονιά που βγήκε και δικαίως το έκανε. Ρώσος ο Konstantin Bronzit και επιβεβαιώνει με την παρουσία του στον κόσμο του animation την εξέχουσα θέση που κατέχουν και σε αυτόν τον τομέα οι συμπατριώτες του.

Winter in Wartime - Martin Koolhoven


Η ταινία μας τοποθετεί χρονικά προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ολλανδία όπου ένα 13χρονο αγόρι, επηρρεασμένο από την αθωότητα, την επαναστατικότητα και την ανώριμη αίσθηση ηρωισμού που χαρακτηρίζει την ηλικία του, εμπλέκεται στην αντίσταση βοηθώντας έναν Άγγλο αλεξιπτωτιστή. Παρακολουθεί τους ανθρώπους γύρω του και επαναστατεί απέναντι στην υπομονή που δείχνει ο πατέρας του απέναντι στους Γερμανούς, θέλοντας να ακολουθήσει το παράδειγμα του αντιστασιακού και ιδεολόγου θείου του.
Το καλό με την ταινία είναι ότι δεν παρουσιάζει τους Γερμανούς σαν σαδιστικά γουρούνια που έχουν μοναδικό σκοπό της ζωής τους να καταστρέψουν, όπως έχουμε δει σε πολλές άλλες ταινίες και έχει καταντήσει κουραστικό, αλλά ασχολείται με τους Ολλανδούς και πως αυτοί αντιδρούν, αφήνοντας σχεδόν απρόσωπους τους Γερμανούς μη διστάζοντας να δείξει και την ανθρώπινη πλευρά των στρατιωτών. Όλα βέβαια μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, του οποίου η ψυχοσύνθεση αποτελεί τον βασικό κορμό της ταινίας. Με την σκληρότητα και την τραγικότητα των καταστάσεων που περιγράφονται αλλά και την προδοσία που αντιμετωπίζει ο ήρωας, προσπαθεί να αναζητήσει η ταινία αν τελικά η παιδικότητα χάνεται λόγω των δυσκολιών της ζωής και της ανάγκης που προκύπτει για επίδειξη ωριμότητας ή με την πάροδο των ετών μένοντας κρυμμένη μέσα στο παιδί περιμένοντας να βγει στην επιφάνεια παρά τις δυσκολίες;

Η ανάπτυξη των χαρακτήρων θα μπορούσε να ήταν καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη, δίνοντας την δέουσα βαρύτητα και στα υπόλοιπα πρόσωπα της ιστορίας και όχι μόνο στον 13χρονο ήρωα. Η σκηνοθεσία ήταν αρκετά καλή, αν και λίγο... τυπική να την χαρακτηρίσω; Δεν σου έμενε σχεδόν τίποτα από την σκηνοθεσία. Αδιόρατη θα την πω και διακριτική (τώρα αν αυτό έχει και λίγο αρνητική χροια, κρίνετέ το μόνοι σας). Η φωτογραφία πάντως και οι ερμηνείες ήταν πολύ καλές, γεγονός που ανεβάζει αρκετά την ταινία.
Δεν θα χάσει κανείς τον χρόνο του αν τη δει, αλλά δεν θα χάσει και τίποτα αν δεν ασχοληθεί μαζί της. Και φτάνει πια με τις ταινίες για τον Β'ΠΠ, εκτός και αν έχουν κάτι καινούριο να πουν.

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Das Rad - Chris Stenner & Arvid Uibel & Heidi Wittlinger 2003



Ένα από τα καλύτερα short animation που έχω δει. Φιλοσοφικό, υπαρξιακό και πανέξυπνο, καταφέρνει να αποδώσει τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι είναι τέχνη και πως τα καταφέρνουν τόσο καλά σε αυτήν κάποιοι άνθρωποι. Την υπόθεση δεν την αναφέρω. 8 λεπτά είναι. ΔΕΙΤΕ ΤΟ!

The World Is Big and Salvation Lurks around the Corner - Stephan Komandarev


Kάτι έχει γίνει τα τελευταία χρόνια με τον Βουλγαρικό αλλά και γενικότερα με τον Βαλκανικό κινηματογράφο, με πολλές καλές ταινίες να βγαίνουν στο εξωτερικό και να διακρίνονται σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Φταίει ίσως ότι η προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον τους έχει δώσει την αισιοδοξία αλλά και την έμπνευση να κοιτάξουν στο παρελθόν και να επιχειρήσουν μια αποτίμηση της ιστορίας τους; Οι περισσότερες ταινίες άλλωστε αναφέρονται στο σκοτεινό κομμουνιστικό παρελθόν σε αντιστοιχία με το ελπιδοφόρο και φωτεινό παρόν.
Μετά το περσινό Zift, άλλη μια ταινία από την Βουλγαρία πετυχαίνει να με ενθουσιάσει. Το The World Is Big and Salvation Lurks around the Corner είναι μια άκρως ανθρώπινη ταινία, ποντάροντας την επιτυχία της στον συναισθηματικό δεσμό που αναπτύσσεται ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας και κυρίως μεταξύ του παππού και του εγγονού.
Μετά από ένα ατύχημα που καταλήγει να στερήσει του πρωταγωνιστή όχι μόνο τους γονείς του αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό, μιας και έπαθε αμνησία, ο παππούς του αναλαμβάνει να του υπενθυμίσει ποιος ήταν. Ο παππούς που ονομάζεται Bai Dan είναι ένας άνθρωπος αυθεντικός, δυνατός, χαρισματικός και ελεύθερος, τυπικός εκπρόσωπος ενός αρχετυπικού πατριαρχικού προτύπου που πάντα καταφέρνει να κερδίσει τις καρδιές των θεατών.
Με οδηγό το τάβλι, το μεγάλο πάθος του Bai Dan, ξεκινάει ένα ταξίδι προκειμένου να βρεθούν οι χαμένες αναμνήσεις. Παρά την ενδεχομένως βαριά θεματολογία της ταινίας, καθώς πέρα από αυτά τα προσωπικά προβλήματα ασχολείται και με το καταπιεστικό κομμουνιστικό καθεστώς και τις περιπέτειες όσων δεν μπορούσαν να ενταχθούν σε αυτό και αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, η ταινία κρατά μια πολύ αισιόδοξη στάση απέναντι σε όλα τα παραπάνω. Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία ήταν τόσο καλές ώστε κατάφεραν ακόμα και μια παρτίδα τάβλι να την παρουσιάσουν σαν κάτι ενδιαφέρον.

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Samson and Delilah - Warwick Thornton


Άλλη μια ταινία που ακούγεται ότι πάει για υποψηφιότητα ξενόγλωσσου Oscar και σαν συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης, συνεχίζω την προσπάθεια να δω όλες τις ταινίες αυτές.
Παρουσιάζει την ερωτική ιστορία δύο νεαρών αβορίγινων στην Αυστραλία και τον τρόπο με τον οποίο αυτή διαμορφώνεται και αναπτύσσεται μέσα από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν μέσα στην καθημερινότητά τους.
Ο Samson δεν μιλάει με αποτέλεσμα η ιστορία να εξελίσσεται μέσα από κινήσεις και βλέμματα που χωρίς υπερβολές και περιττές επεξηγήσεις ολοκληρώνουν τους χαρακτήρες και δείχνουν την γέννηση και την ανάπτυξη του συναισθηματικού δεσίματος μεταξύ των δύο ηρώων.
Η σκηνοθεσία του Thornton είναι καθαρά ρεαλιστική με την καθημερινότητα της ζωής να παίζει βασικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας χωρίς να χρειάζεται να καταφύγει σε ανατροπές, αποκαλύψεις και αγωνιώδεις καταστάσεις προκειμένου να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Ακόμα και τα προβλήματα που προκύπτουν στη ζωή τους, οι ήρωες τα αντιμετωπίζουν σαν κάτι φυσικό, σαν μια φυσιολογική συνέχεια της δύσκολής ζωής που κάνουν στο περιθώριο μιας κοινωνίας που δεν τους έχει κρατήσει καμία θέση μέσα στους κόλπους της. Τα αδιάφορα, επικριτικά και καχύποπτα βλέμματα των λευκών Αυστραλών όχι μόνο επιβεβαιώνουν αλλά και υπενθυμίζουν στους ήρωες την θέση τους στο περιθώριο της κοινωνίας.
Σαν μια ερωτική ιστορία όμως, δημιούργημα ενός ρομαντικού ανθρώπου όπως ο Thornton (ο ίδιος το έχει δηλώσει, δεν τον ξέρω τον άνθρωπο) μας δείχνει μια ακτίδα φωτός, μια ελπίδα, εκεί που αρχίζει η σκληρή πραγματικότητα να τους καταβάλει.
Ο ιδιαίτερος ρεαλισμός στην σκηνοθεσία του Thornton δεν δίνει στην ταινία μια ντοκυμαντερίστικη χροιά, παρόλο που παρουσιάζει την ζωή μιας μερίδας των αβορίγινων και την παράδοσή τους, αλλά μια ευαισθησία που σε αγγίζει κάνοντας την ταινία να αποτυπωθεί στην μνήμη σου.
Δεν είναι από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Αξίζει όμως τον χρόνο που της αφιερώνει κανείς.

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Castle of purity - Arturo Ripstein vs Κυνόδοντας - Γιώργος Λάνθιμος

Πέτυχα το El castillo de la pureza εντελώς τυχαία να βολοδέρνει μέσα στον παγκόσμιο ιστό και γνωρίζοντας το όνομα του Ripstein έπεσα αμέσως με τα μούτρα στην καταβρόχθισή του. Εξεπλάγην με τη θεματική της ταινίας που δεν είναι άλλη από αυτή του Κυνόδοντα του Λάνθιμου.
Δεν έτυχε να ακούσω κανένα σχόλιο για το Castle of purity όσο παιζόταν ο Κυνόδοντας τον οποίο είχα δει και μάλιστα στον κινηματογράφο οφείλω να ομολογήσω σαν μια προσπάθεια στήριξης των σοβαρών ελληνικών ταινιών.
Και στις δύο ταινίες το ζευγάρι έχει πάρει την απόφαση να μεγαλώσει την οικογένειά του αποκλεισμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Και στις δύο περιπτώσεις ο πατέρας είναι ο μόνος ο οποίος έχει επαφή με τον έξω κόσμο ενώ η μητέρα με τα τρία παιδιά τους έχουν διαμορφώσει ένα δικό τους μικρόκοσμο μέσα στο σπίτι που τρέφεται από τον φόβο προς την κοινωνία και τους κινδύνους που ελοχεύουν μέσα σε αυτήν.
Η έμφυτη περιέργια του ανθρώπου για το άγνωστο, οι σεξουαλικές ορμές των κοινωνικά αποκλεισμένων παιδιών, η καταπίεση μέσα στην οικογένεια και η παθογένεια των καταστάσεων και των προσωπικοτήτων είναι κοινά θέματα που απασχολούν και τις δύο ταινίες. Στο σημείο αυτό να τονίσω ότι το Castle of purity γυρίστηκε το 1973 ενώ ο Κυνόδοντας το 2009. Αν νομίζετε ότι ανέφερα όλα αυτά προκειμένου να προβώ σε μια αυστηρή κριτική απέναντι στον Λάνθιμο εκτοξεύοντας κατηγορίες για αντιγραφή ή και κλέψιμο ιδεών κάνετε λάθος.
Αναφέρω όλα αυτά για να συγχαρώ τον Λάνθιμο που έκανε μια ταινία αντάξια να συγκριθεί με την ταινία του Ripstein αντιμετωπίζοντας το ίδιο θέμα από τελείως διαφορετική οπτική γωνία δίνοντας στο έργο του άλλη φιλοσοφική κατεύθυνση από αυτή του Ripstein.

O Ripstein εστιάζει στην παθολογία του καταπιεστή πατέρα θέλοντας να δώσει μια εξήγηση του αποκλεισμού. Κάνει ένα σχόλιο πάνω στην υποκρισία της κάθε μορφής υλικής και πνευματικής εξουσίας καθώς ο πατέρας ο οποίος θέλει να σώσει τα παιδιά του από την κακία και την σαπίλα του κόσμου, αποδεικνύεται ο πιο σάπιος και κακός άνθρωπος από όλους, ενώ προκειμένου να κρατήσει την θέση εξουσίας του και την εφαρμογή των κανόνων που θέτει δεν διστάζει να υιοθετήσει ακραίες συμπεριφορές.
Ο Λάνθιμος από την άλλη εστιάζει στην επίδραση που έχει η επίδειξη μιας τέτοιας συμπεριφοράς από την πλευρά της εξουσίας (βλέπε γονείς) στην ψυχολογία των παιδιών. Θεωρεί σαν δεδομένη την αναζήτηση του Ripstein σχετικά με τους λόγους του εγκλεισμού από την πλευρά των γονέων και αναζητά τον αντίκτυπο στους υποτελείς, δηλαδή τα παιδιά. Οι γονείς μοιάζουν κανονικοί (δεδομένων των περιστάσεων πάντα, μην τα ισοπεδώσουμε και όλα) ενώ η παθολογία των καταστάσεων και των συμπεριφορών εντοπίζεται στα παιδιά. Αποδομείται η κοινωνική επιμόρφωση δείχνοντας πόσο διαφορετικά μπορεί να φαντάζουν ακόμα και οι λέξεις ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο ο καθένας ζει. Πώς η υποτέλεια διαμορφώνει χαρακτήρες και τι θέση έχει μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον ένα ανήσυχο πνεύμα.
Προτείνω ανεπιφύλακτα την θέαση και των δύο ταινιών και μάλιστα σε κοντινό χρονικό διάστημα για να γίνει η σύγκριση. Σταματάω εδώ γιατί θα μπορούσα να γράφω σελίδες ολόκληρες.

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Ξενόγλωσσο Oscar

Η πιο ενδιαφέρουσα κατηγορία των oscar φαίνεται να παίρνει τον δρόμο της μετά την πρώτη επιλογή μεταξύ των ταινιών που κάθε χώρα υπέβαλε. Έχουν αρχίσει να ακούγονται τα ονόματα των ταινιών που πρόκειται να την απαρτίσουν. κάποιες από αυτέ ςείναι πραγματικά υπέροχες. Τις υπόλοιπες δεν τις έχω δει ακόμα αλλά επιφυλάσσομαι για το άμεσο μέλλον.

El Secreto de Sus Ojos - Juan Jose Campanella από Αργεντινή

Ο Campanella έχει ασχοληθεί πολύ με την τηλεόραση μετά την προηγούμενη παρουσία του στα Oscar με το El hijo de la novia το 2001, το οποίο ήταν αρκετά καλό προσφέροντας συγκίνηση, γέλιο, καλές ερμηνείες και σοβαρό σενάριο χωρίς μελοδραματισμούς. To El Secreto de Sus Ojos είναι σαφώς ανώτερο. Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική με το κάθε πλάνο να φαίνεται μελετημένο ώστε να μην χάσει ο θεατής ούτε μια μικρή λεπτομέρεια των κινήσεων και εκφράσεων των ηθοποιών. Κάθε βλέμμα σήμαινε κάτι, αγάπη, ενοχή, πάθος... Οι τρεις ιστορίες αγάπης που αποδείχθηκαν καθοριστικές για τις ζωές των εμπλεκομένων δεν εκφράστηκαν αληθινά και ουσιαστικά παρά μόνο με βλέμματα. Είναι μια ταινία που σε αφήνει να την σκέφτεσαι μέσα στο μυαλό σου πλάνο-πλάνο και να θυμάσαι λεπτομέρειες που ξεκαθαρίζουν ακόμα περισσότερο τα συναισθήματα των ηρώων. Θα μπορούσε να είναι η αγαπημένη μου από τις ταινίες αυτές αλλά υπάρχει το White Ribbon. Τι να κάνουμε Campanella; Ατύχησες στο να πρέπει να συγκριθείς με τον Haneke.

Australia: "Samson & Delilah"
Director: Warwick Thornton

Βλέπε επόμενες αναρτήσεις

France: "Un Prophete"
Director: Jacques Audiard

Ένα σοβαρό και ολοκληρωμένο στη σύλληψή και την εκτέλεσή του σχόλιο για τις φυλακές και την σωφρονιστική τους λειτουργία. Ο 19χρονος Malik μπαίνει στη φυλακή για 6 χρόνια όντας φοβισμένος, αγράμματος, κατεστραμένος. Η γνωριμία του όμως με τον αρχηγό μιας συμμορίας καταλήγει να του αλλάζει όλη τη ζωή. Μετατρέπεται από χαμίνι σε έναν σκληρό, δυναμικό, αποφασιστικό γκάνγκστερ. Το μεγαλείο της ταινίας είναι η σταδιακή και αργή κορύφωση της εξέλιξης του κάθε χαρακτήρα. Ο Audiard κατάφερε να δημιουργήσει ολοκληρωμένους χαρακτήρες αποφεύγοτας την παγίδα στην οποία πέφτουν άλλες ταινίες με γκάνγκστερ ή φυλακές, όπου κυριαρχούν τα στερεότυπα. Το σύμπαν του Audiard ήταν άκρως ρεαλιστικό, με μια υποβόσκουσα ένταση να διαπνέει όλη τη διάρκεια της ταινίας καθιστώντας την άκρως ενδιαφέρουσα μέχρι και το τελευταίο της δευτερόλεπτο. Η σκηνοθετική μαεστρία που επέδειξε ο Audiard θα μπορούσαν μέχρι και το Oscar νατου δώσουν αν δεν υπήρχε (ναι καλά το καταλάβατε) το The White Ribbon!


Germany: "The White Ribbon"
Director: Michael Haneke

Δεν συγκρίνεται με καμιά φετινή. Ούτε περσινή. Ούτε προπέρσινη. Συγκρίνεται μόνο με τα αριστουργήματα του κινηματογράφου που έβγαλε ο Bergman, ο Dreyer, ο Cocteau, o Bresson. Αλληγορία για την ανθρώπινη κοινωνία και την ανθρώπινη φύση που ταιριάζει σε κάθε μέρος του πλανήτη και σε κάθε εποχή. Συνδυασμένη με την πιο άψογη σε κάθε λεπτομέρειά της σκηνοθεσία, με τις εξαιρετικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών και την υποβόσκουσα ένταση που περιμένεις να κορυφωθεί και να σκάσει από στιγμή σε στιγμή, την καθιστούν αναμφίβολα την ταινία της χρονιάς.









Peru: "The Milk of Sorrow"
Director: Claudia Llosa
Κατέβαλα κάθε δυνατή προσπάθεια να αντιληφθώ γιατί αυτή η ταινία άγγιξε τόσο κόσμο και διακρίθηκε σε φεστιβάλ με αποκορύφωμα την Χρυσή Άρκτο του φεστιβάλ του Βερολίνου, αλλά και γιατί μπορεί να είναι υποψήφια για Oscar. Προσπάθησα να βρω αλληγορίες, συμβολισμούς και λυρικές αναφορές ώστε να μην χαρακτηρίσω την ταινία απλά σαν μια αδιάφορη ηθογραφία της πιο προβληματικής μερίδας του πληθυσμού του Περού. Μάταια όμως. Ασχολήθηκε με τόσα ζητήματα όπως τον πόλεμο, τον θάνατο, τον φόβο για την ίδια την ζωή, τις προλήψεις και προκαταλήψεις που υπάρχουν στην κοινωνία του Περού και τόσα άλλα, που όμως απλά εμφανίστηκαν να αιωρούνται κάπου μέσα στην υπόθεση και χωρίς κανένα σχόλιο, καμία θέση, ούτε καν ολοκληρωμένη παρούσίαση ή έστω νύξη για το τι δίαολο είναι το κάθε τι, πάμε στο επόμενο πρόβλημα. Και μετά στο επόμενο. Και στο επόμενο... Έσπασα την ταινία σε κομμάτια, βρήκα μέσα χωρικά όπως στις ελληνικές τραγωδίες, αναζήτησα υπέροχα περουβιανά τοπία. Μάταια πάλι. Μόνο κάτι γάμοι που τα ονόμασα χωρικά. Λυπάμαι Claudia αλλά αν δεν έπαιρνες και τα βραβεία που πήρες θα εκφραζόμουν σχεδόν όπως εκφράστηκα για ταινίες όπως το 2012. Και είναι βαρειά κουβέντα αυτή...

Israel: "Ajami"
Directors: Scandar Copti and Yaron Shani

Bulgaria: "The World Is Big and Salvation Lurks Around the Corner"
Director: Stephan Komanderev

Και αυτή κάπου παραπάνω σχολιάζεται

Kazakhstan: "Kelin"
Director: Ermek Tursunov

The Netherlands: "Winter in Wartime"
Director: Martin Koolhoven

βλ. παραπάνω αναρτήσεις πάλι (μήπως να τις ενώσω όλες εδώ;θα δω)

Κόλλημα



Ίσως όταν βγει άπό την ψειρού ο Cantat να ξαναβγάλουν album

A serious man - Joel & Ethan Cohen



Μια ταινία των αδελφών Cohen έχει πάντα ιδιαιτερότητες. Σινεφιλικές αναφορές, μαύρο χιούμορ, ρεαλιστικά δοσμένες σουρεαλιστικές καταστάσεις… Αυτή η ταινία αρχικά έμοιαζε με μια μαύρη κωμωδία της οποίας το χιούμορ δεν μου ταίριαζε.

Έχουμε ξαναδεί άλλωστε τόσες ταινίες που παρουσιάζουν την εβραϊκή κοινότητα της Αμερικής που έκανε τα πάθη του ήρωα να μοιάζουν απλοϊκά και προβλέψιμα. Η βασική ιδέα του σεναρίου είναι η σταδιακή κατάρρευση της ζωής του Larry Gopnik, ενός Εβραίου καθηγητή φυσικής. Εκεί άρχισα να σκέπτομαι ότι κάτι άλλο θα κρύβεται από πίσω που εγώ δεν μπορώ να το αντιληφθώ. Έκανα ένα διάλειμμα λοιπόν (ναι καλά καταλάβατε το pause πάτησα, δεν έφυγα από τον κινηματογράφο).

Αρχίζει έτσι σιγά σιγά να αποκτά νόημα η αρχική ιστοριούλα που παρουσιάζεται πριν τους τίτλους τέλους. Δεν είμαι φυσικός και δεν ξέρω το παράδοξο του Schroedinger που αναφέρεται και μέσα στην ταινία και μεταφέρεται σε πραγματικές καταστάσεις μέσα από την αρχική ιστορία (έχω internet όμως). Στο πείραμα του Schroedinger η γάτα που είναι μέσα στο κουτί βρίσκεται σε μια άγνωστη για τον θεατή κατάσταση καθώς μπορεί να είναι είτε ζωντανή είτε νεκρή, μέχρι να ανοιχτεί το κουτί και διαπιστωθεί η κατάστασή της. Μέχρι να ανοιχτεί όμως η ύπαρξη της γάτας ή η καταστροφή της από την επίδραση του δηλητηρίου μέσα στο κουτί είναι κάτι που ξεπερνά την αντίληψη ή την πίστη παίζοντας με τις πιθανότητες.

Ο Larry στη ζωή του ακολουθεί τους κανόνες όπως ο άντρας στην αρχική ιστορία και καταλήγει να μην μπορεί να έχει δική του αντίληψη του τι γίνεται. Μόνο όταν σπάει τους κανόνες, όπως η γυναίκα στην αρχή, και «ανοίγει το κουτί» αρχίζει να αποκτά μια εικόνα της κατάστασης.

Η αντιστοιχία των παθών του Larry με αυτά του Ιωβ από την Παλαιά Διαθήκη έρχεται αβίαστα λόγω και του έντονου θρησκευτικού στοιχείου που χαρακτηρίζει την ταινία. Ερευνώντας λοιπόν ο Larry την πηγή της πίστης στον κάθε άνθρωπο, όπως προκύπτει από τις συζητήσεις του με τους ραβίνους, βλέπουμε ότι το κουτί που πρέπει να ανοίξει είναι η πίστη του.

Δεν πρόκειται δηλαδή για μια απλή μαύρη κωμωδία, αλλά έχει πολλά επίπεδα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο ανάλυσης.

Όσον αφορά το αν πραγματικά αξίζει η ταινία τόση ανάλυση γύρω από το παράδοξο του πειράματος του Schroedinger και την αναζήτηση της πίστης, οφείλω να ομολογήσω πως όχι. Η εκνευριστική παθητικότητα του Larry, η έλλειψη έστω και ενός ελάχιστα συμπαθητικού χαρακτήρα και η απουσία στιγμών που σε κάνουν έστω να χαμογελάσεις καθιστούν την ταινία έως και εκνευριστική μετά το τέλος της. Δεν φεύγει όμως από την μνήμη και αρχίζει να βελτιώνεται η αρχική αυτή εντύπωση χωρίς όμως να φτάνει (ή τουλάχιστον όχι ακόμα – ποιος ξέρει) στο επίπεδο παλαιότερων ταινιών των αδελφών Cohen.

Iδού ο νονός του blog